Δημοσίευση: Στις Εδώ
«Ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν
τίς ἐστι» (Λουκ. 19,3).
Τά πιό ἰσχυρά παραδείγματα, τά δίχως ἀντιρρήσεις
καί ἐπιφυλάξεις, πού ἀποδεικνύουν μέ χειροπιαστό
τρόπο τήν ἀναγεννητική δύναμη τοῦ Εὐαγγελίου, εἶ-
ναι ἐκεῖνα πού ἀναφέρονται στίς μεταστροφές ≪καταξιω-
μένων≫ἁμαρτωλῶν.
Στίς περιπτώσεις αὐτές πού ἡ ψυχική διάβρωση καί ἡ
ἀποσύνθεση φαίνεται ἀπό μακριά, μπορεῖ κανείς νά μετρή-
σει τή δύναμη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Μιά τέτοια συγκινητική
σκηνή περιγράφει καί τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα
πού, πέρα ἀπό πρόσωπα καί γεγονότα, θέλει νά ὁδηγήσει
τή σκέψη μας στό πολυσήμαντο γεγονός τῆς σωτηρίας τοῦ
ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό, γιατί ὁ Θεάνθρωπος εἶναι:
Ὁ φίλος καί ὁ σωτήρας τῶν ἁμαρτωλῶν
Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀπό τό ἕνα μέρος
στέκεται ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ μεγάλος φίλος τῶν ἁμαρτω-
λῶν καί ἀπό τό ἄλλο ὁ ἀρχιτελώνης Ζακχαῖος, τό ≪πρότυ-
πο≫τῶν ἁμαρτωλῶν κάθε ἐποχῆς πού, ἔχοντας συναίσθηση
τῆς πτώσεώς του, στενάζει κάτω ἀπό τό βάρος της.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὄντας καί φίλος καί σωτήρας τῶν
ἁμαρτωλῶν, χαρίζει τήν ἐλευθερία σ’ ἐκεῖνον πού αἰσθάνεταιδεσμώτης! Ἐξάλλου ἡ σωτηρία εἶναι γεγονός ἐλευθερίας. Τοῦ
Θεοῦ πού τήν προσφέρει καί τοῦ ἁμαρτωλοῦ πού τή ζητᾶ.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ψάχνει ἐναγώνια νά συναντήσει τό Θεό,
ὁ Θεός πάντα βρίσκει τόν τρόπο καί τόν τόπο νά τόν σώσει.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ≪ἦλθε ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπο-
λωλός≫. Καί βρίσκει τόν ἁμαρτωλό ἐκεῖ πού εἶναι! Ἐκεῖ
πού συχνάζει! Ἐκεῖ πού ἐργάζεται! Παντοῦ! Τόν ἀρχιτε-
λώνη Ζακχαῖο τόν συνάντησε καθ’ ὁδόν ≪ἐπί συκομορέαν≫
καθήμενο, γιατί σ’ αὐτή τή ≪σκηνή≫διάβασε τήν ἐπιθυμία
τῆς καρδιᾶς του πού ≪ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν≫.
Ὁ Θεάνθρωπος προχωρεῖ στό σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ
Ζακχαίου. ≪Σήμερον ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι≫. Νά, ἡ
ἀφορμή τῆς μεγάλης χαρᾶς! Καί τό ἀποτέλεσμα; Εὔγλωτ-
τα τό παρουσιάζει ὁ ζωγράφος Εὐαγγελιστής: ≪Σήμερον
σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο≫. Μποροῦσε νά γίνει κι
ἀλλιῶς, ὅταν καί ὁ Θεός καί ὁ ἄνθρωπος συναντιοῦνται
προσωπικά; Ἀφοῦ ὁ Θεάνθρωπος εἶναι ὁ φίλος τῶν ἁμαρ-
τωλῶν, μπορεῖ καί σέ τούτη τήν περίπτωση νά μήν ἀποδει-
χθεῖ ὡς ὁ μεγάλος ἐλευθερωτής τοῦ ἁμαρτωλοῦ;
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ φίλος τῶν ἁμαρτωλῶν. Ἄν γιά
τόν ἁμαρτωλό κάθε ἐποχῆς αὐτό εἶναι μιά κολακεία, γιά τό
Θεάνθρωπο τό γεγονός αὐτό στό στόμα τῶν Γραμματέων
καί τῶν Φαρισαίων ἦταν μιά περιφρόνηση καί μιά συκοφα-
ντία. Πῶς, ἀλλιῶς, μποροῦσαν νά μειώσουν στά μάτια τῶν
συνανθρώπων τους τόν Ἰησοῦ; Ὅμως ὁ τίτλος αὐτός δέν
κολακεύει μόνο τούς ἁμαρτωλούς, ἀλλά καί τούς ἐνθαρ-
ρύνει γιά τήν ἀνάνηψή τους. Γοητεύει ἐπίσης καί τίς ψυχές
τῶν εὐσεβῶν καί τίς θέλγει, γιατί ὁ Θεάνθρωπος ἀγκαλιά-
ζει τούς πάντες! Γι’ αὐτό καί γιά ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος__ Ἡ πάνω στή γῆ παρουσία Του
διαδραματίζει σημαντικό ρόλο
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπογραμμίζει γιά τόν Κύριο τά
ἑξῆς: ≪Ὅς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων… ἑαυτόν ἐκένωσεν
μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος,
καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν
γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ≫
(Φιλιπ. 2, 6-8).
Ἡ σκέψη αὐτή τοῦ Παύλου συνοψίζει τό μεγαλεῖο τῆς
ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Μιᾶς ἀγάπης χωρίς
ὅρια, γιατί ἔτσι ἀγαπᾶ ὁ Θεός καί προσφέρει τό Μονογενῆ
Του Υἱό, ὥστε, ὅποιος πιστεύσει σ’ Ἐκεῖνον, νά μή χαθεῖ,
ἀλλά νά κερδίσει τήν αἰωνιότητα (Ἰωάν. 3, 16). Νά κερδίσει
καί τόν ἑαυτό του καί τό Θεό! Δέ σταματᾶ ὁ Ἰησοῦς μπρός
στήν ἀνθρώπινη ἁμαρτωλότητα, ἀλλά ὡς φίλος μεριμνᾶ γιά
τόν πλανεμένο καί ὡς Θεός τόν σώζει!
Στήν τρίχρονη δημόσια δράση Του ὁ Θεάνθρωπος ἀγά-
πησε τόσο τούς ἁμαρτωλούς, ἐκείνους δηλαδή πού εἶχαν τήν
ἀνάγκη τῆς ἰατρείας Του, ὅσο ἀντίθετα μίσησε τήν ἁμαρτία.
Γι’ αὐτό ἡ στάση Του ἀπέναντί τους δέν ἦταν σκληρή. Δέν
ἦταν στάση κατακρίσεως. Ἀπεναντίας! Συντρώγει μέ τούς
ἁμαρτωλούς, συναναστρέφεται μέ τούς τελῶνες. Προλέγει
ὅτι αὐτοί θά ’χουν μιά προνομιακή θέση στή Βασιλεία τῶν
οὐρανῶν (Ματθ. 21, 31).
Ἐκεῖνοι, βέβαια, πού ποτέ στή ζωή τους δέν αἰσθάνθη-
καν τήν ἐσωτερική πληρότητα τῆς ἀξιότητάς τους, ἀπό μα-
κριά Τόν παρακολουθοῦν καί, ὅταν τούς δίνεται ἡ εὐκαιρία,
σπεύδουν νά γονατίσουν μπροστά Του καί νά ἀποθέσουν τά ἀνομήματά τους! Ἐκεῖνοι γνωρίζουν περισσότερο ἀπό
κάθε ἄλλον πώς ὁ Μεγάλος Θεραπευτής βάσταξε στό σῶμα
Του τίς ἀδυναμίες τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι πόνεσε γιά τίς πτώ-
σεις του καί ὅτι εἶναι ὄντως φίλος ἀληθινός καί σωτήρας.
Ἔτσι μπορεῖ νά καταλάβει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀλήθεια τῆς
ἁγίας Γραφῆς πού λέει πώς:
«Ἄβυσσος ἄβυσσος ἐπικαλεῖται»
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦρθε σ’ ἄμεση καί προσωπική ἐπαφή
μέ τούς ἁμαρτωλούς χωρίς νά μολυνθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία.
Ἀντίθετα τήν ὁδήγησε στό Σταυρό κι ἐκεῖ ≪ἐσκύλευσε≫τό
κράτος της. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ ἄβυσσος τῆς ἀγάπης τοῦ Θε-
ανθρώπου δέ μένει ἀνενέργητη. Σπεύδει παντοῦ, γιά νά
βρεῖ τήν ἄλλη ἄβυσσο, τήν ἄβυσσο τῆς ἀνθρωπίνης πτώσε-
ως καί ἁμαρτίας καί νά τή θεραπεύσει. Ἀπευθύνεται πρός
τούς ἁμαρτωλούς μέ τά γλυκύτερα λόγια: ≪Δεῦτε πρός με
πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω
ὑμᾶς≫(Ματθ. 11, 28).
Κλαίει ὁ Κύριός μας γιά τήν Ἱερουσαλήμ πού τή βλέπει
νά ὁδηγεῖται ἀπ’ τό κακό στό χειρότερο (Λουκ. 19, 41-44).
Δέχεται μέ στοργή καί δέν τιμωρεῖ τή μοιχαλίδα πού, τρο-
μοκρατημένη, κοντά Του βρίσκει τή συγχώρηση (Ματθ. 8,
1-11). Σέ κάποια τέλος ἀκρογιαλιά τῆς Τιβεριάδος ὁμιλεῖ
γιά τόν στοργικό Πατέρα πού δέχεται τόν ἄσωτο γιό μέ
φιλήματα ἀγάπης… Κι ὅλα αὐτά ὁ Ἀναμάρτητος γιά χάρη
τῶν ἁμαρτωλῶν…
Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ στή γῆ μας ἦταν μιά ≪ἐκστρατεία≫
ἀγάπης γιά τόν ἁμαρτωλό. Ἐάν ὅμως ἡ ζωή Του μαρτυ-
ρεῖ αὐτή τήν ἀλήθεια, τί μπορεῖ νά πεῖ ὁ ἄνθρωπος γιά τησταυρική Του θυσία; Πῶς μπορεῖ νά σταθεῖ μπρός στόν
ὠκεανό τῆς ἀγάπης Του καί πῶς μπορεῖ νά ἑρμηνεύσει τό
≪μετά ἀνόμων ἐλογίσθη≫(Μάρκ. 15, 28);
Ὅ,τι δέν ἑρμηνεύεται λογικά, εἶναι ὑπόθεση ἀγάπης!
Μιᾶς ἀγάπης πού σηκώνει τό βάρος τῆς ἀνθρώπινης πτώ-
σεως καί τοῦ θανάτου καί τά μεταβάλλει σέ λύτρωση καί
ἀνάσταση. Ποιός, ἀλήθεια, ἔχει μέσα του τόση ἀγάπη, ὥστε
νά θυσιάζει τή ζωή του γιά τούς φίλους του; Ἀσφαλῶς ὁ
Θεάνθρωπος. Αὐτό τό συνειδητοποιεῖ ὅμως ὁ ἄνθρωπος;
Τί μένει, λοιπόν, χριστιανέ μου, γιά μᾶς; Δέ νομίζεις
πώς τό φωτεινό καί παρήγορο παράδειγμα τοῦ ἀρχιτελώνη
ἀφορᾶ ὅλους μας; Μήπως, λοιπόν, κι ἐμεῖς θά πρέπει νά
συγκλονισθοῦμε ἀπ’ αὐτό καί νά ψάξουμε ≪ἰδεῖν τόν Ἰη-
σοῦν≫;
Αναρτήσεις
