Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

.

.
Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν.
Μέσα απ΄αυτές τις σελίδες που ακoλουθούν θέλω να μάθει όλος ο κόσμος για Τους Αγίους, τις Εκκλησιές και τα Μοναστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Μπορείτε να μου στείλετε την Ιστορία του Ναού σας ή του Μοναστηρίου σας όπως και κάποιου τοπικού Αγίου/ας της περιοχής σας nikolaos921@yahoo.gr

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης
κάνετε κλικ στην φωτογραφία

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Οικουμενικόν Πατριαρχείον - Παναγία τῶν Βλαχερνῶν


http://www.ec-patr.org/afieroma/churches/show.php?lang=gr&id=02

Οικουμενικόν Πατριαρχείον - Πατριαρχικὸς Ναὸς Ἅγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι


http://www.ec-patr.org/afieroma/churches/show.php?lang=gr&id=01

Ὅσιοι Εὐάγριος καὶ Σίος (4 Φεβρουαρίου)


Οἱ Ὅσιοι Εὐάγριος καὶ Σίος τοῦ Μγκβιμέλι ἔζησαν στὴν Γεωργία τὸν 6ο αἰώνα μ.Χ.
Ὁ Ὅσιος Εὐάγριος ἀρχικὰ ἦταν δούκας τοῦ Ζιχαντίνι καὶ ἀρχηγὸς τοῦ μεγαλύτερου κράτους στὴν αὐλὴ τοῦ βασιλείου τοῦ Κάρτλι (Δυτικὴ Γεωργία). Στὴν συνέχεια ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους γεωργιανοὺς μαθητὲς τοῦ Ἁγίου Σίου καὶ μετέπειτα ἡγούμενος τῆς μονῆς ποὺ ἵδρυσε ὁ τελευταῖος. Ὁ Ὅσιος Εὐάγριος ἀσκόπευε νὰ γίνει μοναχὸς ὅταν, πηγαίνοντας σὲ ἕνα κυνήγι, ἔγινε θεατὴς ἑνὸς θαύματος: εἶδε ἕνα περιστέρι νὰ φέρνει τροφὴ στὸν ἐρημίτη Ἅγιο Σίο. Αὐτὸς ἀρχικὰ ἦταν ἀντίθετος στὴ ἀπόφαση τοῦ Εὐάγριου, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ βιαστική. Ὁ Εὐάγριος ὅμως, ἐπέμενε καὶ τελικὰ ὁ Ἅγιος Σίος τοῦ παρήγγειλε νὰ ἐπιστρέψει σπίτι, νὰ τακτοποιήσει ὅλες τὶς ὑποθέσεις του, νὰ ἀποχαιρετήσει τοὺς δικούς του καὶ ἔπειτα νὰ πάει στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Μτκβάρι καὶ νὰ βάλει μέσα στὸ νερὸ ἕνα μπαστούνι ποὺ ὁ ἴδιος θὰ τοῦ ἐδώριζε. Ἐὰν ὁ ποταμὸς ἐστέγνωνε μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Εὐάγριου, αὐτὸ θὰ ἦταν ἕνα θεϊκὸ σημάδι γιὰ νὰ ξεκινήσει τὸν μοναχικὸ βίο, διαφορετικὰ ὁ φιλόδοξος μοναχὸς θὰ ἔπρεπε νὰ ἐγκαταλείψει τὸν σκοπό του. Ὁ Εὐάγριος ἔπραξε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καί, κατὰ τὴν θεία βούληση, παρέμεινε μὲ τὸν Ἅγιο Σίο.
Ἔκτοτε ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀσκητῶν γύρω τους ἄρχισε νὰ πολλαπλασιάζεται καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐγεννήθηκε τὸ μοναστήρι. Ὁ Εὐάγριος μὲ δικά του ἔξοδα ἀγόρασε γιὰ τὴν ἀδελφότητα τὸ χωριὸ Σαλτέμπα μαζὶ μὲ τὰ προσαρτημένα ἐδάφη.
Μετὰ ἀπὸ λίγο χρονικὸ διάστημα, ὁ Ἅγιος Σίος, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, ἀπομονώθηκε σὲ σπήλαιο καὶ ὅρισε τὸν Ὅσιο Εὐάγριο ἡγούμενο τῆς μοναστικῆς ἀδελφότητος.
Ἡ μνήμη τῶν Ὁσίων τελεῖται καὶ στὶς 4 Ἰανουαρίου.

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Άγιος Συμεών ὁ Δίκαιος ὁ Θεοδόχος και η Προφήτιδα Ἄννα (3 Φεβρουαρίου)


Ο Συμεών ήταν άνθρωπος δίκαιος και ευλαβής, «προσδεχόμενος παράκλησιν του Ισραήλ». Ήταν άνθρωπος κατά την φύση, αλλά στην αρετή άγγελος, άνθρωπος συναναστρεφόμενος με ανθρώπους, αλλά συμπολιτευόμενος με αγγέλους. Το Άγιο Πνεύμα του είχε αποκαλύψει ότι δεν θα πεθάνει προτού αξιωθεί να δει τον Χριστό και να Τον κρατήσει στην αγκαλιά του. Η Θεοτόκος κατά τον Άγιο Αθανάσιο, του είπε: «Δέξαι γεραρώτατε άνθρωπε, τον προς σε μάλλον ή προς εμέ την τεκούσαν νυν επειγόμενον. Δέξαι τον σε ποθούντα μάλλον ή Ιωσήφ. Δέξαι τον δευτέραν της σης φιλίας την προς εμέ την μητέραν στοργήν, ως έοικε λογιζόμενον. Δέξαι, και, ως βούλει, του ποθουμένου καταπόλαυε». Και αμέσως μετά απέθεσε στα χέρια του Πρεσβύτου Συμεών τον Κύριο. Ο Συμεών «σκιρτά και αγγαλιά, και λαμπρά και διαπρυσίω φωνή περί αυτού ανακέκραγε λέγων, ούτός εστιν ο ων και προών και αεί τω Πατρί συμπαρών, ομοούσιος, ομόθρονος, ομόδοξος, ομοδύναμος, ισοδύναμος, παντοδύναμος, άναρχος, άκτιστος, αναλλοίωτος, απερίγραπτος, αόρατος, άρρητος, ακατάληπτος, αψηλάφητος, ακατανόητος, ατέκμαρτος. Ούτός εστι της πατρικής δόξης το απαύγασμα, ούτός εστιν ο χαρακτήρ της πάντως συστάσεως, τούτο το φως των φώτων, εκ πατρικών ανατέλλον κόλπων». «Είδε δε ο Συμεών και τον Δεσπότην επέγνω και την εαυτού απόλυσιν. Τι λέγων; Νυν απολύεις τον δούλον σου δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, επειδή προώρισε προ των αιώνων ο νυν γαλακτοτροφούμενος, ο υπό των χειρών μου βασταζόμενος του μη ιδείν με θάνατον πριν ιδώ τον Χριστόν Κυρίου». Ο Συμεών προείπε στη Θεοτόκο όσες έμελλε να υποστεί πικρίες και ότι ο Κύριος θα ήταν «εις σημείον αντιλεγόμενον». Στο σημείο αυτό γράφει ο Άγιος Αμφιλόχιος, Επίσκοπος Ικονίου: «Του Συμεώνος ειρηκότος περί του Κυρίου εις εξάκουστον των παρθενικών ακοών το, ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και, ηγανάκτησεν εικός η μήτηρ του Κυρίου κατά του Συμεώνος λέγουσα προς αυτόν, Ουκ οίδας τι διαγορεύεις άνθρωπε. Επί τον Χριστόν σκυθρωπά καταγγέλλεις; Ουκ οίδας την σύλληψιν του παιδίου και ως περί κοινού τόκου σημείον αντιλογίας μηνύεις. Ουδεμία πτώσις εν αυτώ, ύψωσις δε πολλή και συγκατάβασις τοις ευεργετουμένοις. Τι ουν ουκ ευλογείς φάσκων, ιδού ούτος κείται ουκ εις πτώσιν, αλλ εις ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ, διά τι δε και λέγεις σημείον αντιλεγόμενον; Ο δε Συμεών προς την παρθένον, αρκεί σοι, παρθένε, το μητέρα σε κληθήναι, ικανόν σοι το τροφόν ευρεθήναι του τρέφοντος τον κόσμον, μέγα σοι το σαρκί βαστάσαι τον τα πάντα βαστάζοντα. Ο εν σοι νυν Χριστός κατοικήσας και εν εμοί νυν ο αυτός τα περί αυτού λαληθήναι παρεσκεύασεν ότι ούτος κείται εις πτώσιν των απίστων Ιουδαίων, εις ανάστασιν δε των πιστευόντων εθνών& σημείον αντιλεγόμενον τον σταυρόν προσαγορεύσας». Ο Συμεών ο Θεοδόχος κοιμήθηκε ειρηνικά. Η Σύναξή του ετελείτο, μαζί με της Προφήτιδος Άννας στο Αποστολείο Ιακώβου του Αδελφοθέου, που ήταν παρεκκλήσιο του ναού της Θεοτόκου Ευουρανιωτίσσης.


Ἡ Προφήτιδα Ἄννα ἦταν θυγατέρα τοῦ Φανουήλ, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Ἀσήρ. Ἀφοῦ ἔζησε μὲ τὸν σύζυγό της μόνο ἑπτὰ χρόνια, γιατί ἐκεῖνος ἀπεβίωσε, πῆγε καὶ ἐγκαταστάθηκε στὸ ναὸ καὶ πρόσφερε τὶς ὑπηρεσίες της. Ἔτσι λάτρευε τὸν Θεὸ νύχτα καὶ ἡμέρα, μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ καὶ αὐτὴ τὸν Κύριο, τὸν ὁποῖο προσήγαγε στὸ ναὸ ἡ Παναγία καὶ ὁ δίκαιος Ἰωσήφ.
Ἡ Προφήτιδα Ἄννα κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Ἡ Σύναξή της ἐτελεῖτο, μαζὶ μὲ τοῦ δικαίου Συμεὼν στὸ Ἀποστολεῖο Ἰακώβου Ἀδελφοθέου, ποὺ ἦταν παρεκκλήσιο τοῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου Εὐουρανιωτίσσης.

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Μητροπολιτικός Ιερός Ναός Υπαπαντής του Χριστού Καλαμάτας


http://www.mmess.gr/istorikoi_naoi_detail.php?id_katig=9

http://www.messinia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=379&Itemid=105&lang=el

Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ και ο Άγιος Ἀγαθόδωρος ὁ Μάρτυρας (2 Φεβρουαρίου)


Τὸ γεγονὸς τῆς Ὑπαπαντῆς, ποὺ ἐξιστορεῖ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ β’ κεφάλαιο τὸ Εὐαγγελίου του, συνέβη σαράντα ἡμέρες μετὰ τὴν γέννηση τοῦ Ἰησοῦ. Σύμφωνα μὲ τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, ἂν τὸ πρῶτο παιδὶ τῆς οἰκογένειας ἦταν ἀγόρι, ἀφιερωνόταν στὸν Θεὸ καὶ συγχρόνως προσφερόταν γιὰ θυσία ἕνας ἀμνὸς ἢ ἕνα ζευγάρι τρυγόνια ἢ δυὸ μικρὰ περιστέρια. Τὸ γράμμα τῶν ἐντολῶν αὐτῶν πληροῦντες ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἡ Παρθένος Μαρία, ἀνῆλθαν τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στὸ ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, γιὰ νὰ προσφέρουν τὸν Ἰησοῦ στὸν Θεὸ καὶ νὰ δώσουν τὴν θυσία περὶ καθαρισμοῦ. Τὸ ζευγάρι ὑποδέχθηκε στὸ ναὸ ὁ ὑπερήλικας Προφήτης Συμεών, ὁ ὁποῖος δέχθηκε τὸν Ἰησοῦ στὴν ἀγκαλιά του φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἔχοντας λάβει ἀποκάλυψη ἀπὸ Αὐτὸ ὅτι δὲν θὰ ἀπέθνησκε πρωτοῦ δεῖ Ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἔχρισε Βασιλέα καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου.
Ἡ ἑορτὴ εἰσήχθηκε πρῶτα στὴν Δύση πρὸς κατάργηση τῶν τελουμένων εἰδωλολατρικῶν ἑορτῶν, κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ Φεβρουαρίου, πρὸς τιμὴν τοῦ Πανός, ὡς καθαρῶς θεομητορικὴ ἑορτή. Ἀργότερα καθιερώθηκε καὶ στὴν Ἀνατολή. Κατὰ μὲν τὸν Γεώργιο Κεδρηνὸ ἡ ἑορτὴ εἰσήχθηκε ἐπὶ τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ τοῦ Α’ (518 – 527 μ.Χ.), κατὰ δὲ τὸ Νικηφόρο Κάλλιστο ὁ μέγας Ἰουστινιανὸς (525 – 565 μ.Χ.) διέταξε, τὸ 542 μ.Χ., νὰ ἑορτάζεται ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Σωτῆρος σὲ ὅλη τὴ γῆ. Ἐπειδὴ ὅμως διασώζονται σήμερα λόγοι – ὁμιλίες στὴν ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς, ποὺ χρονολογοῦνται πολὺ πρὶν ἀπὸ τὸν 6ο αἰῶνα μ.Χ., εἰκάζεται ὅτι ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστίνος εἰσήγαγε τὴν ἑορτὴ στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς, στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐτελεῖτο στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, ὅπου παρευρίσκονταν καὶ οἱ βασιλεῖς.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.
Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε· ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, χαριζόμενον ἡμῖν καὶ τὴν Ἀνάστασιν.

Κοντάκιον. Ἦχος α’.
Ὁ μήτραν παρθενικὴν ἁγιάσας τῷ τόκῳ σου, καὶ χεῖρας τοῦ Συμεὼν εὐλογήσας ὡς ἔπρεπε, προφθάσας καὶ νῦν ἔσωσας ἡμᾶς, Χριστὲ ὁ Θεός. Ἀλλ’ εἰρήνευσον ἐν πολέμοις τὸ πολίτευμα, καὶ κραταίωσον βασιλεῖς οὓς ἠγάπησας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.

Μεγαλυνάριον.
Σήμερον ἡ Πάναγνος Μαριάμ, τῷ Ναῷ προσάγει, ὥσπερ βρέφος τὸν Ποιητήν, ὃν ἐν ταῖς ἀγκάλαις, ὁ Πρέσβυς δεδεγμένος, Θεὸν αὐτὸν κηρύττει, κἂν σάρκα εἴληφε.


Ὁ Ἅγιος Ἀγαθόδωρος συνελήφθη σὲ νεαρὴ ἡλικία καὶ ὁδηγήθηκε στὸν ἄρχοντα τῆς πόλης τῶν Τυάνων τῆς Καππαδοκίας, ἐπειδὴ ἦταν Χριστιανός. Ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος ὁμολόγησε τὴν ἀγάπη του στὸν Ἅγιο Θεό. Ὁ ἡγεμόνας τότε ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν βασανίσουν. Πρῶτα τοῦ καταξέσκισαν τὸ σῶμα μὲ σιδερένια νύχια, ἔπειτα τὸν ἔβαλαν πάνω σὲ πυρακτωμένη σχάρα καὶ τοῦ κατ’ ἔκαψαν τὸ καταπληγωμένο σῶμα, στὴν συνέχεια τοῦ ἔκοψαν μὲ μαχαῖρι τὴν γλῶσσα, κατόπιν τοῦ ἔσπασαν τὰ δόντια, ἔπειτα τοῦ συνέτριψαν μὲ ρόπαλα τὶς κνῆμες καὶ τὰ σκέλη καὶ τελικὰ τοῦ τρύπησαν τὰ μηνίγγια μὲ πυρακτωμένα σουβλιά.
Ἔτσι, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀγαθόδωρος μαρτύρησε καὶ ἔλαβε τὸ ἁμαράντινο στεφάνι τῆς δόξας.

Μήνυμα του Μακαριωτάτου με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών


http://www.ecclesia.gr/greek/archbishop/default.asp?cat_id=&id=740&what_main=1&what_sub=21&lang=gr&archbishop_who=2&archbishop_heading=%CC%E7%ED%FD%EC%E1%F4%E1

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Κυριακή του Ασώτου





Η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην επίσης καταπληκτική και διδακτική παραβολή του ασώτου υιού (Λουκ.15,13-32). Οι Πατέρες όρισαν να είναι αφιερωμένη η Κυριακή αυτή στην συγκεκριμένη παραβολή του Κυρίου, για να τονισθεί στους πιστούς η απύθμενη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και το πλούσιο έλεος της συγχώρεσης, που δίνει στους μετανοούντες ανθρώπους.
Αν η προηγούμενη Κυριακή είναι αφιερωμένη στη στηλίτευση της παθολογικής εγωιστικής αυτάρκειας και η κατάδειξη των δεινών συνεπειών της, η δεύτερη Κυριακή είναι αφιερωμένη στη μετάνοια και στα ευλογημένα παρεπόμενά της.
Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής: Υπήρχε κάποιος πατέρας που είχε δυο γιους. Ο δεύτερος, κάποια στιγμή, ζήτησε το μερίδιο της κληρονομιάς του και έφυγε σε μακρινές χώρες, όπου σπατάλησε την περιουσία του σε ασωτίες. Τα χρήματα κάποτε τελείωσαν και στην περιοχή έπεσε μέγας λιμός. Αναγκάστηκε να γίνει χοιροβοσκός και να προσπαθεί να χορτάσει από τις βρωμερές και ευτελείς τροφές των χοίρων. Μέσα στη δίνη του θυμήθηκε την αρχοντική ζωή στο πατρικό σπίτι. Θυμήθηκε πως ακόμα και οι δούλοι του πατέρα του ζούσαν ασύγκριτα καλλίτερη ζωή από τη δική του. Τότε πήρε τη μεγάλη απόφαση να γυρίσει στο σπίτι του και να ζητήσει από τον πατέρα του να τον συγχωρήσει και να τον προσλάβει ως δούλο του. Όμως ο στοργικός πατέρας του τον δέχτηκε ως γιο του και τον περιποιήθηκε δεόντως, παρά τις διαμαρτυρίες του μεγάλου γιου του, διότι «νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ήν και ευρέθη» (Λουκ.15,32).
Κάποιοι υποστηρίζουν δικαιολογημένα πως και αν ακόμη είχε χαθεί ολόκληρο το Ευαγγέλιο και είχε σωθεί μόνο αυτή παραβολή, θα μπορούσε αυτή να αποτελέσει κείμενο ελπίδας και σωτηρίας για το ανθρώπινο γένος. Σε καμιά άλλη θρησκεία δε παρουσιάζεται ο Θεός τόσο συμπονετικός, ως στοργικός άνθρωπος πατέρας. Σέβεται απόλυτα την ανθρώπινη ελευθερία και τις επιλογές του κάθε ανθρώπου, ως πρωταρχικό στοιχείο της ανθρώπινης προσωπικότητας. Πνίγει μέσα στα φιλάνθρωπα σπλάχνα Του τον πόνο Του για την αποστασία του καθενός και περιμένει καρτερικά την επιστροφή του. Μόλις αυτή υπάρξει σβήνει με μια μονοκονδυλιά όλες τις άνομες πράξεις του και τον αποκαθιστά στην πρότερη θέση του.
Μετάνοια σημαίνει κατά γράμμα αλλαγή νου. Στην ουσία σημαίνει την οντολογική μετάλλαξη του ανθρώπου από την κατάσταση της εγωπαθούς αυτάρκειας στην κατάσταση της συναίσθησης της αμαρτωλότητας. Είναι η μετάβαση στο πνεύμα της ταπείνωσης και της συντριβής μπροστά στον απόλυτα αγαθό Θεό, του Οποίου το φως φανερώνει άπλετα το σκοτεινό μας εαυτό. Η συνειδητοποίηση της πτωτικής μας καταστάσεως, της επώδυνης τραυματικής εμπειρίας μας και της απουσίας διαύλων της χάριτος του Θεού στον εαυτό μας είναι το πρώτο βήμα για την οντολογική μας αποκατάσταση. Έπεται η υλοποίηση της μεγάλης μας απόφασης για την έμπρακτη αλλαγή της νοοτροπίας μας και τη διόρθωση της πορείας μας προς το Θεό.
Είναι περιττό να τονίσουμε πως η μετάνοια χρειάζεται ιδιαίτερο ηρωισμό και αγωνιστική διάθεση, όπως αποτυπώνεται θαυμάσια στην ευαγγελική περικοπή του ασώτου υιού. Όπως όλα τα αγαθά, έτσι και η σωτηρία μας, είναι αποτέλεσμα ηρωισμού, ασυμβίβαστης αυταπάρνησης και σκληρού αγώνα.
Ένα θαυμάσιο τροπάριο της ημέρας εκφράζει απόλυτα τα υψηλά νοήματα της παραβολής, ως εξής: «Της πατρικής δωρεάς διασκορπήσας τον πλούτον, αλόγοις συνεβοσκόμην ο τάλας κτήνεσι, και τοις αυτών ορεγόμενος τροφής, ελίμωττον μη χορταζόμενος΄ άλλ' υποστρέψας προς τον εύσπλαχνον Πατέρα, κραυγάζω συν δάκρυσι΄ Δέξαι με ως μισθίον, προσπίπτοντα τη φιλανθρωπία Σου, και σώσον με».
Οι πιστοί καλούνται την περίοδο του Τριωδίου να συνειδητοποιήσουν την άμετρη αγάπη του Θεού και να επιστρέψουν, όπως ο άσωτος της παραβολής, σε Αυτόν και να ζητήσουν το έλεός Του. Η κατανυκτική αυτή περίοδος είναι μοναδική για μετάνοια και συντριβή.

Ἦχος γ’.
Τῆς πατρῴας δόξης σου, ἀποσκιρτήσας ἀφρόνως, ἐν κακοῖς ἐσκόρπισα, ὅν μοι παρέδωκας πλοῦτον· ὅθεν σοι τὴν τοῦ Ἀσώτου, φωνὴν κραυγάζω· Ἥμαρτον ἐνώπιόν σου, Πάτερ οἰκτίρμον· δέξαι με μετανοοῦντα, καὶ ποίησόν με, ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.



Ιδιόμελα Αίνων Κυριακής του Ασώτου


Πάτερ αγαθέ, ήχος πλ.β΄

Ἅγιος Τρύφων ὁ Μάρτυρας και Όσιος Πέτρος ὁ ἐν Γαλατίᾳ (1 Φεβρουαρίου)


Ὁ Ὅσιος Πέτρος καταγόταν ἀπὸ τὴ Γαλατία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ περιοχὴ ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὴν Ἄγκυρα. Μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς του ἔμεινε μόνο τὰ ἑπτὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του. Ὅλα τὰ ἄλλα του χρόνια τὰ διῆλθε ὡς ἀσκητής.
Ἀρχικὰ ἀσκήτεψε στὴν περιοχὴ τῆς Γαλατίας. Ἔπειτα πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ γνωρίσει τοὺς τρόπους ἀσκήσεως τῶν Ἀσκητῶν καὶ Πατέρων τῆς περιοχῆς καὶ νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ αὐτοὺς τὰ τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Ἀπὸ ἐκεῖ μετέβη στὴν Ἀντιόχεια. Στὴν πόλη αὐτὴ βρῆκε ἕνα τάφο μὲ οἰκίσκο πάνω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ ἐδάφους καὶ κλείσθηκε μέσα. Μπροστὰ στὸν τάφο ὑπῆρχε ἕνας μικρὸς χῶρος φραγμένος μὲ κάγκελα. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος δεχόταν τοὺς εὐλαβεῖς Χριστιανούς. Γιὰ τὴ διατροφή του χρησιμοποιοῦσε, κάθε δυὸ ἡμέρες, ἕνα κομματάκι ψωμὶ καὶ λίγο νερό.
Ὁ Ὅσιος Πέτρος εἶχε προικισθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας καὶ ἔκανε πολλὰ θαύματα. Πρῶτα ἐλευθέρωσε, μὲ τὴν προσευχή του, ἕναν δαιμονισμένο ἀπὸ τὸ δαιμόνιο ποὺ τὸν βασάνιζε, τὸν ὁποῖο καὶ ἔκανε συγκάτοικό του. Μὲ ἄλλο θαῦμα θεράπευσε τὴ μητέρα τοῦ Θεοδωρήτου, Ἐπισκόπου Κύρου, γυναῖκα εὐλαβῆ καὶ εὐλογημένη ἀπὸ τὸν Θεό, ἡ ὁποία ἔπασχε ἀπὸ ἀνίατη ἀσθένεια τῶν ὀφθαλμῶν. Ἐπίσης, τύφλωσε τὸν στρατηγὸ τῆς πόλεως, ὁ ὁποῖος ἤθελε νὰ βιάσει κάποια μοναχὴ καὶ ἔτσι τὸν ἐμπόδισε νὰ πραγματοποιήσει τὴν ἀνόσια ἐπιθυμία του.
Ὁ Ὅσιος Πέτρος, ἀφοῦ ἔζησε ἐπὶ ἐνενήντα δυὸ ἔτη θεοφιλῶς, παρέδωσε μὲ εἰρήνη τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο καὶ ἔλαβε τὰ ἔπαθλα τῶν πνευματικῶν καὶ ἀσκητικῶν του μόχθων.

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Eπίσκεψη στην Αθήνα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλου Γ΄


Στο αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος" έφθασε αργά το απόγευμα προερχόμενος από το Τελ Αβίβ, ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος Γ΄, ο οποίος πραγματοποιεί επίσκεψη στη χώρα.
Ο Πατριάρχης αναμένεται να επισκεφθεί τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο στην Αρχιεπισκοπή.

ΑΠΌ http://troktiko.blogspot.com/2010/01/e_27.html

Χειροτονία του Επισκόπου Επιδαύρου κου Καλλίνικου



ΕΓΚΑΙΝΕΙΑ Ι.Ν. 3 ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΕΡΠΝΗΣ

Άργος μετακομιδή λειψάνων αγίου Πέτρου Θαυματουργού

Χειροτονία Επισκόπου Αρνδούσης Θεόκτιστου



ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ

Οἱ Ἅγιοι Οὐϊκτωρίνος, Οὐΐκτωρ, Νικηφόρος, Κλαύδιος, Διόδωρος, Σαραπίνος καὶ Παπίας οἱ Μάρτυρες ἐν Κορίνθῳ (31 Ιανουαρίου)

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες κατάγονταν ἀπὸ τὴν Κόρινθο καὶ συνελήφθησαν κατὰ τὴν περίοδο τῆς βασιλείας τοῦ Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.), γιατί ὁμολόγησαν μὲ παρρησία τὴν πίστη τους στὸν Χριστό. Ὁδηγήθηκαν ἐνώπιον τοῦ ἀνθύπατου Τερτίου, ὁ ὁποῖος ἦταν διοικητὴς τῆς Ἑλλάδος. Ὁ ἡγεμόνας ὑπέβαλλε σὲ φρικώδη βασανιστήρια τοὺς ἀθλητὲς αὐτοὺς τῆς πίστεως καὶ ὅλοι τους ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
Ὁ Ἅγιος Οὐϊκτωρίνος, ὁ Ἅγιος Οὐΐκτωρ καὶ ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ρίφθηκαν κάτω ἀπὸ μεγάλη κυλινδρικὴ πέτρα ποὺ τοὺς συνέτριψε. Οἱ δήμιοι ἀπέκοψαν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια τοῦ Ἁγίου Κλαυδίου, τὴν κεφαλὴ τοῦ Ἁγίου Σαραπίνου καὶ ἔριξαν τὸν Ἅγιο Διόδωρο σὲ πυρακτωμένο καμίνι. Τὸν Ἅγιο Παπία τὸν ἔπνιξαν στὴ θάλασσα.
Στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου ἡ μνήμη τους ἀναφέρεται καὶ στὶς 5 Ἀπριλίου.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

A ΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ


http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=art/contents.asp&main=ART_other&file=athens-gr.htm

Άγιος Ιππόλυτος ο Ιερομάρτυρας και οι συν αυτώ Μάρτυρες (30 Ιανουαρίου)


(Κενσουρίνος, Σαβαΐνος, Χρυσή, Φήλιξ, Μάξιμος, Ερκούλιος, Βενέριος, Στυράκιος, Μηνάς, Κόμοδος, Ερμής, Μαύρος, Ευσέβιος, Ρουστίκιος, Μονάγριος, Αμάνδινος, Ολύμπινος, Κύπριος, Θεόδωρος ο Τριβούνιος, Μάξιμος Πρεσβύτερος, Αρχέλαος Διάκονος, Κυριάκος Επίσκοπος και Μάξιμος έτερος Πρεσύτερος)
Οι Άγιοι Μάρτυρες άθλησαν επί της βασιλείας του Κλαυδίου Β’ (268-269 μ.Χ.) και ηγεμονίας Βικαρίου του Ουλπίου Ρωμύλου.
Ο Άγιος Κενσουρίνος κατείχε το αξίωμα του μαγίστρου και του πρώτου της συγκλήτου. Μετά από διαβολές, συνελήφθη και κλείσθηκε στη φυλακή. Παρά τα βασανιστήρια εκείνος ομολογούσε με επιμονή την πίστη του στον Χριστό. Από τα θαύματα που επιτέλεσε ο Άγιος Κενσουρίνος στη φυλακή, είκοσι στρατιώτες πίστεψαν στον Χριστό και αποκεφαλίσθηκαν μαζί με τον Άγιο.
Η Αγία Χρυσή υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος την έριξαν στη θάλασσα. Την υπηρέτη της Μάρτυρος Χρυσής, Άγιο Σαβαΐνο, τον κτύπησαν με βαριές σφαίρες στον αυχένα, τον κρέμασαν σε ξύλο και του κατέκαψαν τα σπλάγχνα. Έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο.
Όταν άκουσε για τα γενόμενα ο Άγιος Ιππόλυτος, Επίσκοπος Ρώμης, παρουσιάσθηκε στον ηγεμόνα και διαμαρτυρόμενος τον έλεγξε. Εκείνος αμέσως έδωσε εντολή και συνέλαβαν τον Άγιο Ιππόλυτο μαζί με την ακολουθία του. Μετά από τα ραπίσματα και τις κακώσεις, τους έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και τους έριξαν στη θάλασσα. Έτσι τελειώθησαν οι Άγιοι και έλαβαν το στέφανο του μαρτυρίου της δόξης του Θεού.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Ιερά Μητρόπολις Αττικής ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΜΑΥΡΟΣΟΥΒΑΛΑΣ

Βρίσκεται στην Κηπούπολη Αττικής (τηλ. 210 50.13.639 ΤΚ 132.31) εν μέσω πολυκατοικιών, όπου κατά περίεργον τρόπο, όταν ευρίσκεσαι μέσα, έχεις την αίσθηση, ότι είσαι μακριά από αυτές. Η Ιερά Μονή ιδρύθηκε το 1925 από την μοναχή ΚΥΠΡΙΑΝΗ και ηγουμένη αυτής. Από το 1974, η Μονή μετατράπηκε σε ανδρώα, όπου είναι εγγεγραμένοι οι Ιερομόναχοι της Ιεράς Μητροπόλεως Αττικής, και λειτουργεί ως "Πνευματικό Θεολογικό Κέντρο".
Ηγούμενος: Μοναχός Μακάριος Κουλούρης. Μοναχοί:5.
Υπάρχουν άγια Λείψανα παραχωρηθέντα από τον μακαριστό Καθηγούμενο ΓΑΒΡΙΗΛ.
Τεμάχια: Αγιών Παντελεήμονος, Τρύφωνος, Νεκταρίου, Βαρβάρας, Μαρίνης, Χρυσοστόμου, Αρσενίου εν Πάρω, Χαραλάμπους, Ελευθερίου.
Δραστηριότητες: Κάθε Πέμπτη "Συνάντησις Νέων". Παρασκευή Εσπέρας Αγρυπνία. Σάββατο εσπέρας διάφοροι πνευματικαί ομιλίαι.

Αγίων Επτά Μαρτύρων των εν Σαμοσάτοις τελειωθέντων (29 Ιανουαρίου)

Οι Άγιοι επτά Μάρτυρες Φιλόθεος, Υπερέχιος, Άβιβος, Ιουλιανός, Ρωμανός, Ιάκωβος και Παρηγόριος μόλις έγιναν στρατιώτες του Χριστού, με παρρησία και θάρρος στηλίτευσαν την πλάνη της ειδωλολατρείας. Για τον λόγο αυτό συνελήφθησαν από τους ειδωλολάτρες και υποβλήθηκαν σε φρικώδη βασανιστήρια. Τέλος, τους κρέμασαν και διατρύπησαν τις τίμιες κεφαλές αυτών με σιδερένια καρφιά, ενώ οι Άγιοι σε κάθε νέο κτύπημα ομολογούσαν «είμαι Χριστιανός». Έτσι οι Άγιοι επτά Μάρτυρες παρέδωσαν τις ψυχές τους στον Θεό και έλαβαν το στέφανο του μαρτυρίου.

Συγχαρητήρια Ἐπιστολή τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου πρός τόν νεοεκλεγέντα Πατριάρχη τῶν Σέρβων κ.κ. Εἰρηναῖο


http://www.ecclesia.gr/greeknews/repository/jeron_patserv.pdf

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Όσιος Παλλάδιος (28 Ιανουαρίου)

Ο Όσιος Παλλάδιος καταγόταν από τη Συρία και ασκήτεψε στο όρος Ήμμη (ή Ίμμαι). Εκεί έκτισε ένα μικρό κελί και κλείσθηκε μέσα με αγρυπνία, νηστεία και αδιάλειπτη προσευχή. Έτσι έλαβε από τον Θεό το χάρισμα της θαυματουργίας. Ένα από τα θαύματά του, το οποίο διηγείται ο Θεοδώρητος Κύρου, στη Φιλόθεο Ιστορία του, είναι και το εξής:
Κάποιοι ληστές έριξαν προς της θύρας του Οσίου έναν πλούσιο έμπορο, τον οποίο αφού λήστεψαν, τον έσφαξαν. Όταν ξημέρωσε και έγινε γνωστό το έγκλημα, όλοι θεώρησαν ένοχο για την σφαγή του εμπόρου τον Όσιο. Όμως, ο Όσιος προσευχήθηκε στον Θεό και ανέστησε το νεκρό. Εκείνος, μόλις αναστήθηκε υπέδειξε τον φονιά και δήλωσε ότι ο Όσιος δεν έχει καμία σχέση με το προαναφερθέν σε αυτόν έγκλημα.
Έτσι, αφού ο Όσιος Παλλάδιος έζησε θεοφιλώς, κοιμήθηκε με ειρήνη

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Ιερά Μητρόπολις Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Ιερός Ναός Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Ευκαρπίας Θεσσαλονίκης


Αγαπητέ Νικόλαε

Σου παραθέτουμε παρακάτω το κείμενο που αφορά την νεοπαγή και μικρή μας ενορία και σε παρακαλούμε να το αναρτήσεις στο τόσο όμορφο και προσεγμένο blog σου. Αργότερα θα σου στείλουμε και φωτογραφικό υλικό.

Ο Θεός και η Αγία Ειρήνη μαζί σου!

Οι ιερείς και τα στελέχη της ενορίας
Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Ν. Ευκαρπίας



Η ενορία της Αγίας Ειρήνης, ηγουμένης της μονής του Χρυσοβαλάντου άρχισε να δραστηριοποιείται από το 2001 με τη σύσταση ερανικής επιτροπής ανεγέρσεως Ιερού Ναού στον οικισμό των εργατικών κατοικιών της κοινότητος Νέας Ευκαρπίας από τον πρώην Μητρόπολιτη Νεαπόλεως, μακαριστό ήδη, Διονύσιο τον Α΄, ο οποίος αποφάσισε να τιμηθεί ο νέος ναός στην Αγία Ειρήνη, την ηγουμένη της μονής του Χρυσοβαλάντου, η οποία ήκμασε στα τέλη του 9ου μ. Χ. αιώνα στην Κωνσταντινούπολη.
Τον Απρίλιο του 2003 τίθεται ο θεμέλιος λίθος και αρχίζει παράλληλα ο αγώνας για την ανέγερση και περάτωση του χώρου λατρείας (κατακόμβη), ο οποίος τελείωσε τον Δεκέμβριο του 2007, οπότε τελέσθηκαν τα θυρανοίξια του από τον Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Βαρνάβα στις 22/12. Σʼ όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα μέχρι την περάτωση της κατακόμβης οι δραστηριότητες της ενορίας στεγάζονταν σε αίθουσες του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας σχεδόν μια τριετία.
Η πανήγυρις του Ιερού Ναού τελείται στις 28 Ιουλίου.

Αυτό το mail είναι από τους ιερείς και τα στελέχη της ενορίας
Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Ν. Ευκαρπίας
Τους Ευχαριστώ πολύ Καλή Δύναμη στο έργο τους να καμαρώσουν τον Ναό τους Ολόκληρο σύντομα.
nikolaos


Ιστοσελίδα ενορίας www.osiaeirini.gr

Άγιος Δημητριανός ο Θαυματουργός Επίσκοπος Ταμασσού Κύπρου (27 Ιανουαρίου)


Από τις πολύ ολίγες πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν μανθάνουμε ότι γεννήθηκε στην Ταμασσό κι έζησε σ' αυτήν τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού. Ήταν τότε ακόμη που η ειδωλολατρία κι η ειδωλομανία προέβαλλε δυνατά της Αφροδίτης το άστρο και τη λατρεία. Το κήρυγμα του Ιησού που έφεραν στην Κύπρο οι τρεις απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος και Μάρκος άρχισε σιγά - σιγά να προχωρεί σ' όλο το νησί. Στην Ταμασσό με κέντρο μια σπηλιά που υπάρχει ως σήμερα και που χρησίμευε στην αρχή ως κατοικία και εκκλησία και επισκοπή αγωνίζονται οι πρώτες εκείνες μορφές ο Ηρακλείδιος, ο Μύρων, ο Μνάσων κι οι άλλοι συνεργάτες τους να ανάψουν και να προβάλουν παντού το φως του Χριστού, το ιλαρόν φως της νέας ζωής. Σ' αυτή τη σπηλιά στην οποία οι πρώτοι χριστιανοί όχι μονάχα παρακολουθούσαν το κήρυγμα για τον Χριστό, αλλά και βαφτίζονταν και προσεύχονταν και τελούσαν τις διάφορες ακολουθίες τους, σ' αυτήν ακόμη βρίσκεται κι ο τάφος του αγίου Ηρακλειδίου. Κάποια μέρα που ο γηραιός επίσκοπος βρισκόταν άρρωστος στο σπήλαιο του με πυρετό, μια ομάδα μανιασμένων ειδωλολατρών όρμισαν μέσα στο σπήλαιο, έσυραν έξω τον άγιο και τον σκότωσαν. Ο άγιος απέθανε προσευχόμενος για τους δήμιους του στην ηλικία των 60 χρόνων. Οι χριστιανοί μαθητές με θλίψη βαριά πήραν το άγιο λείψανο και το έθαψαν μέσα στη σπηλιά. Τα θαύματα που έκανε, όταν ήταν στη ζωή, συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του και συνεχίζονται και σήμερα. "Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού".

Η θρησκεία του Ιησού Χριστού, με τις ενέργειες του Ηρακλειδίου, τον ζήλο του και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του προχωρούσε καθημερινά. Μετά τον θάνατο του την ευθύνη του όλου έργου ανέλαβε ο Μνάσωνας. Αυτόν είχε χειροτονήσει ο Ηρακλείδιος επίσκοπο, όταν ακόμη ζούσε. Αυτός συνέχισε το έργο του Ηρακλειδίου μέχρι τα βαθιά του γηρατειά. Πολλά θαύματα έκαμε όσο ζούσε. Πολλά κι όταν απέθανε. Πριν πεθάνει χειροτόνησε επίσκοπο της Ταμασσού τον Ρόδωνα.

Με γοργά βήματα η διδασκαλία του Χριστού χάρη στον φλογερό ζήλο των πρώτων χριστιανών προχωρεί με ενθουσιασμό στης Ταμασσού την πόλη. Πολλοί οι άγιοι που παρουσιάσθηκαν σ' αυτή, Ένας τέτοιος άγιος είναι κι ο Δημητριανός. Πότε ακριβώς γεννήθηκε δεν γνωρίζουμε. Ο πανδαμάτορας χρόνος έσβησε από της μνήμης το βιβλίο τη σχετική χρονολογία. Αυτό που συμπεραίνουμε από την όλη ζωή του είναι τούτο: Γνώρισε τον Χριστό, όπως λέγει κι ο υμνογράφος του, από τη βρεφική του ηλικία. "Εκ βρέφους εγένου του Κυρίου εραστής". Γνώρισε τον Χριστό και τον αγάπησε με όλη την ψυχή του. Μπροστά του ένα και μόνο πράγμα βλέπει κι ένα ποθεί και θέλει παντού και πάντοτε. Του Κυρίου το θέλημα. Μ' αυτό μεγαλώνει. Μ' αυτό ζει κι αυτό προβάλλει τόσο με τα λόγια του, όσο και το παράδειγμα του.

Κάποτε που είχε αρρωστήσει ο πνευματικός πατέρας της κοινότητας ο ιερέας, ο τότε επίσκοπος του οποίου ο Δημητριανός ήταν σε όλα το δεξί του χέρι, τον κάλεσε και κατά παράκληση των πιστών Χριστιανών τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Οι αγνές ψυχές πανηγυρίζουν. Γιατί ο Δημητριανός με ζήλο φλογερό εργαζόταν πάντοτε για την πνευματική πρόοδο του λαού. Στο πρόσωπο του βρήκαν οι πιστοί τον πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή, τα ορφανά τον προστάτη, οι άρρωστοι τον στοργικό αδελφό και "οι εν θλίψεσι την παρηγορίαν". Κι όταν μετά από καιρό ο τότε επίσκοπος κοιμήθηκε, ολόκληρος ο λαός και πάλι κάλεσε και ανέβασε στον επισκοπικό θρόνο της ξακουστής πόλεως τον άξιο σε όλα Δημητριανό.

Στην καινούργια αύτη θέση η αγία του μορφή προβάλλει παντού, ώστε ο ιερός υμνογράφος να τον υμνεί: "Της Ταμασσού βλάστημα, καύχημα των Περάτων, πηγήν των θαυμάτων, ιαμάτων ταμείον άσυλον και των Κυπρίων αγλάισμα". Αλλά και του λαού η παράδοση κι ο σεβασμός μένει ως σήμερα πολύ υψηλά. Αυτό μαρτυρεί α) η ευρυχωρία του ναού που η ευσέβεια των παλαιοτέρων κατοίκων των Περάτων αφιέρωσε στ' όνομα του σε μια μαγευτική θέση και του οποίου τα ερείπια προβάλλουν επιβλητικά μέχρι σήμερα. Και β) η χειρόγραφος φυλλάδα που περιέχει την ακολουθία του και στην οποία αναγράφεται κι η μέρα της μνήμης του, 27 Ιανουαρίου.

Η όλη του πνευματική ζωή συνέβαλε τα μέγιστα στην εξάπλωση του χριστιανισμού όχι μόνο στην πόλη της Ταμασσού, αλλά και στα γύρω χωριά. Τύπος υπομονής ο ίδιος και πρότυπο αρετής βοήθησε στα χρόνια εκείνα στην ειρηνική ζωή του πιστού λαού του και στην πνευματική του άνοδο. Αλλά και θαύματα πολλά αναφέρεται ότι έκαμε όταν ζούσε, μα και όταν κοιμήθηκε. Οι γυναίκες των Περάτων τον θεωρούν πολύ θαυματουργό και συχνά επισκέπτονται τα ερείπια του ναού του, ανάβουν καντήλια στο βαθούλωμα των ερειπίων και εκζητούν τις πρεσβείες του στα προβλήματα και τις ανάγκες τους. Ένα τέτοιο θαύμα που έγινε προ καιρού είναι και τούτο:

Ένας χριστιανός από τα Πέρα, για το κτίσιμο του σπιτιού του πήγε και πήρε από τα ερείπια του ναού του αγίου τις πελεκητές πέτρες με τις οποίες ήταν φτιαγμένο το ανώφλι του ναού, για να φτιάξει με αυτές το ανώφλι του ιδικού του σπιτιού. Είχε δε στη σκέψη να πάει την επομένη να πάρει και τις άλλες πελεκητές πέτρες με τις όποιες ήταν κατασκευασμένες οι παραστάδες της θύρας του ναού για να τις χρησιμοποιήσει κι αυτές για το δικό του σπίτι. Τη νύχτα όμως παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο άγιος και του έκαμε αυστηρή παρατήρηση. Αυτός όμως δεν έλαβε υπ' όψη τη σύσταση του αγίου και την επόμενη νύχτα πήγε πάλι και κουβάλησε και τις υπόλοιπες πέτρες. Τη νύχτα παρουσιάστηκε και πάλι ο άγιος στον ύπνο του και του έκανε ξανά αυστηρή παρατήρηση για την παρακοή του. Για να μην επαναλάβει δε άλλη φορά την κακή του πράξη, του έδωκε και δύο μπάτσους• τον ένα από τη δεξιά μεριά και τον άλλο από την αριστερά. Το αποτέλεσμα της τιμωρίας αυτής ήταν από το βράδυ εκείνο να μείνει κουφός, καθ' όλον τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Κι ακόμη τις υπόλοιπες πέτρες δεν τόλμησε να πάει να τις πάρει. Γι' αυτό κι οι πέτρες με τις οποίες κτίστηκαν οι παραστάδες της θύρας του σπιτιού είναι πολύ διαφορετικές και ξεχωρίζουν ως σήμερα.

Στενή η θύρα και γεμάτος δυσκολίες ο δρόμος που οδηγεί στη χαρούμενη και ευτυχισμένη ζωή. Αυτή την αλήθεια που ο ίδιος ο Κύριος συνιστά σ' εμάς είναι καιρός κι εμείς μιμούμενοι τους αγίους πατέρες της Εκκλησίας μας να κάνουμε βίωμα και ζωή μας. Τόπος αμαρτίας ήταν το νησί μας. Σαν χείμαρρος η διαφθορά έσπρωχνε τους δυστυχισμένους κατοίκους στην καταστροφή. Όταν όμως η θρησκεία του γλυκύτατου Ιησού με τους ευλογημένους φορείς της, τους τρεις αποστόλους, τον Βαρνάβα, τον Παύλο και τον Μάρκο έφθασε και κηρύχτηκε στο μαρτυρικό νησί μας, τα πράγματα άλλαξαν αμέσως. Πώς ξεκίνησαν οι πρώτοι χριστιανοί! Από μια σπηλιά! Τι δυσκολίες, τι διωγμούς και τι κινδύνους πέρασαν! Με το θάρρος όμως που εναποθέτει στις αγνές καρδιές ο Χριστός δυναμωμένοι προχώρησαν. Το αποτέλεσμα μαρτυρεί και βεβαιώνει η Ιστορία. Σε λίγα χρόνια το νησί της Αφροδίτης και της διαφθοράς γίνεται νησί της Παναγίας και των αγίων. Η προσφορά σ' αυτό του αγίου Λαζάρου, του Ηρακλειδίου, του Μύρωνος και Μνάσωνος, του αγίου Δημητριανού κι όλων των άλλων εργατών της αρετής είναι ανυπολόγιστη. Δύσκολοι οι καιροί κι οι κίνδυνοι πολλοί. Όμως δεν δείλιασαν, πήραν το στενό το μονοπάτι κι έγραψαν την ωραιότερη ιστορία.
Ας τους μιμηθούμε. Μόνον έτσι θα χαρούμε την εδώ ζωή μας, αλλά και θα αξιωθούμε να ιδούμε την αγαπημένη μας Κύπρο στου Χριστού το φως λουσμένη, ελεύθερη κι ευτυχισμένη, και από όλους τιμημένη. Αμήν.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Όσιος Συμεών ο Παλαιός (26 Ιανουαρίου)

Ο Όσιος Συμεών ακολούθησε από την παιδική του ηλικία την ερημική ζωή και ζούσε σε ένα μικρό σπήλαιο στο όρος Αμανόν. Δεν απολάμβανε καμία τροφή από εκείνες που συνηθίζουν να απολαμβάνουν οι άνθρωποι. Για τροφή του χρησιμοποιούσε χόρτα από τους αγρούς.
Ο Όσιος αισθάνθηκε κάποτε την επιθυμία να επισκεφθεί το όρος Σινά. Όταν έφθασε εκεί, εισήλθε στο σπήλαιο, που άλλοτε είχε κρυφτεί ο Μωυσής και παρέμεινε μέσα σε αυτό πρηνής επί επτά ημέρες προσευχόμενος και κλαίων , ζητώντας σημείο της ευλογίας του Θεού. Και δεν σηκώθηκε από την θέση αυτή, μέχρι που άκουσε θεία φωνή να τον διατάζει να σηκωθεί και να φάγει τρία μήλα που είχαν τοποθετηθεί μπροστά του. Όταν ικανοποιήθηκε η επιθυμία του, επέστρεψε στον τόπο που ασκήτευε και ίδρυσε δύο μοναστήρια.
Εκεί, αφού προηγουμένως ο Όσιος επιτέλεσε πολλά θαύματα προς δόξαν Θεού, κοιμήθηκε με ειρήνη.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου.


Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην πολύ διδακτική παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, την οποία ο Κύριος διηγήθηκε, προκειμένου να διδάξει την θεοφιλή αρετή της ταπεινώσεως και να στηλιτεύσει την εωσφορική έπαρση. Δίδαξε την παραβολή αυτή «προς τινας τους πεποιθότας αφ' εαυτοίς ότι εισί δίκαιοι, και εξουθενούντας τους λοιπούς» (Λουκ.18,9).
Ο ευαγγελιστής Λουκάς, με τρόπο λιτό, αλλά σαφέστατο, διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής: «’νθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν προσεύξασθαι , ο εις Φαρισαίος και ο έτερος τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προς ευατόν ταύτα προσηύχετο ΄ ο Θεός ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο τελώνης΄ νηστεύω δις του σαββάτου , αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι. Και ο τελώνης μακρόθεν εστώς ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι , αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού λέγων΄ ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ . Λέγω υμίν , κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού ή γαρ εκείνος΄ ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται , ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται » (Λουκ.18,10-14).
Η τάξη των Φαρισαίων εκπροσωπούσε την υποκρισία και την εγωιστική αυτάρκεια και έπαρση. Τα μέλη της απόλυτα αποκομμένα από την υπόλοιπη ιουδαϊκή κοινωνία, αποτελούσαν, λαθεμένα, το μέτρο σύγκρισης της ευσέβειας και της ηθικής για τους Ιουδαίους. Αντίθετα οι τελώνες ήταν η προσωποποίηση της αδικίας και της αμαρτωλότητας . Ως φοροεισπράκτορες των κατακτητών Ρωμαίων διέπρατταν αδικίες, κλοπές, εκβιασμούς, τοκογλυφίες και άλλες ειδεχθείς ανομίες και γι' αυτό τους μισούσε δικαιολογημένα ο λαός. Δύο αντίθετοι τύποι της κοινωνίας, οι οποίοι εκπροσωπούσαν τις δύο αυτές τάξεις, ανέβηκαν στο ναό να προσευχηθούν. Ο πρώτος ο νομιζόμενος ευσεβής, έχοντας την αυτάρκεια της δήθεν ευσέβειάς του ως δεδομένη, στάθηκε με έπαρση μπροστά στο Θεό και άρχισε να απαριθμεί τις αρετές του, οι οποίες ήταν πραγματικές. Τις εξέθετε προκλητικότατα εις τρόπον ώστε απαιτούσε από το Θεό να τον επιβραβεύσει γι' αυτές. Για να εξαναγκάσει το Θεό έκανε και αήθη σύγκρισή του με άλλους ανθρώπους και ιδιαίτερα με τον συμπροσευχόμενό του τελώνη.
Αντίθετα ο όντως αμαρτωλός τελώνης συναισθάνεται τη δεινή του κατάσταση και με συντριβή και ταπείνωση ζητεί το έλεος του Θεού. Αυτή η μετάνοιά του τον δικαιώνει μπροστά στο Θεό. Γίνεται δεκτή η προσευχή του, σε αντίθεση με τον υποκριτή Φαρισαίο, ο οποίος όχι μόνο δεν έγινε δεκτή η προσευχή του, αλλά σώρευσε στον εαυτό του περισσότερο κρίμα, εξαιτίας της εγωπάθειάς του.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν να είναι αφιερωμένη η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου στη διδακτική αυτή παραβολή του Κυρίου για να συνειδητοποιήσουν οι πιστοί πως η υπερηφάνεια είναι η αγιάτρευτη ρίζα του κακού στον άνθρωπο, η οποία τον κρατά μακριά από την αγιαστική χάρη του Θεού και πως η ταπείνωση είναι το σωτήριο αντίδοτο της καταστροφικής πορείας, που οδηγεί τον άνθρωπο η εγωπάθεια. Είναι το χειρότερο εμπόδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτή η εγωιστική αυτάρκεια, ως μια λίαν νοσηρή κατάσταση εμποδίζει τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας και τη διάθεση για μετάνοια. Εγωισμός και μετάνοια είναι δυο έννοιες εντελώς αντίθετες και ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Η μία αναιρεί την άλλη. Οι πύλες της ψυχής του εγωπαθούς ανθρώπου είναι ερμητικά κλειστές για τη θεία χάρη και κατά συνέπεια είναι αδύνατη η σωτηρία του, όσο εμμένει στην εγωιστική του περιχάραξη.
Η υπερηφάνεια και ο εγωισμός είναι καταστάσεις εωσφορικές. Πρώτος διδάξας ο Εωσφόρος, ο οποίος δε μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό του κατώτερο από το Θεό και δημιουργό του και γι' αυτό διανοήθηκε να στήσει το θρόνο του πάνω από το θρόνο της μεγαλοσύνης του Θεού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο να μην πραγματοποιήσει το σκοπό του, αλλά να χάσει τη δόξα και την τιμή που του είχε χαριστεί από το Θεό και να καταπέσει στην έσχατη απαξία. Από ανείπωτο μίσος και φθόνο θέλησε να μεταδώσει και στον άνθρωπο, το κορυφαίο δημιούργημα του Θεού, τη φθοροποιά και καταστροφική έξη του εγωισμού. Έπεισε τους πρωτοπλάστους ότι δήθεν ήταν ικανοί από μόνοι τους να γίνουν θεοί (Γεν. 3 ο κεφ.), συμπαρασύρωντάς τους στη δική του δίνη και καταστροφή.
Αυτή ακριβώς την κατάσταση έχει υπόψη της η Εκκλησία μας και θέσπισε την κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, η οποία σημαίνει γι' Αυτήν την μεταπτωτική κατάσταση του ανθρωπίνου γένους, αρχίζοντας από τη στηλίτευση του εγωισμού, ως την πρωταρχική αιτία της πτώσεως.
Στην υπέροχη και διδακτική υμνωδία της ημέρας αυτής ψάλλουμε: «Υψηγορίαν φύγωμεν Φαρισαίου κακίστην, ταπείνωσιν δε μάθωμεν του Τελώνου αρίστην, ίν' υψωθώμεν βοώντες τω Θεώ συν εκείνω΄ Ιλάσθητι τοις δούλοις Σου, ο τεχθείς εκ Παρθένου, Χριστέ Σωτήρ, εκουσίως» και «Μη προσευξόμεθα φαρισαϊκώς, αδελφοί΄ ο γαρ υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται΄ ταπεινωθώμεν εναντλιον του Θεού τελωνικώς δια νηστείας κράζοντες΄ Ιλάσθητι ημίν, ο Θεός τοις αμαρτωλοίς». Η περίοδος του Τριωδίου είναι κατ' εξοχήν περίοδος αγώνα κατά της εγωπάθειας και άσκηση της αρετής της ταπείνωσης, ως μονόδρομο για τη σωτηρία μας.

Από www.apostoliki-diakonia.gr

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης και Όσιος Πούπλιος (25 Ιανουαρίου)


Ο Όσιος Πούπλιος καταγόταν από βουλευτικό τάγμα. Πατρίδα του ήταν η πόλη Ζεύγμα, που ήταν κτισμένη κοντά στην όχθη του Ευφράτη ποταμού.
Ο Άγιος ανέβηκε σε ένα ψηλό όρος, το οποίο δεν απείχε από την παραπάνω πόλη περισσότερο από τριάντα στάδια και έκτισε εκεί ένα μικρό κελί. Όλη του την περιουσία, που είχε από πατρική κληρονομιά, την μοίρασε στους φτωχούς και ο ίδιος ζούσε βίο ασκήσεως, προσευχής και αρετής. Επειδή η φήμη του έγινε παντού γνωστή, έσπευσαν πολλοί κοντά του να αγωνισθούν μαζί του και να γίνουν μαθητές του. Σε αυτούς έδωσε εντολή να κτίσουν μικρά κελιά και τους επισκεπτόταν συχνά, για να διαπιστώνει μήπως υπάρχει στα κελιά τους κάτι πέρα από αυτά που έχουν απόλυτα ανάγκη.
Και πραγματικά, ζύγιζε και τον ίδιο τον άρτο και, στην περίπτωση που έβρισκε σε κάποιον ασκητή ότι ο άρτος ήταν περισσότερος από τον απαραίτητο, τον αποκαλούσε γαστρίμαργο και υπερβολικά φιλόσαρκο. Και αν, ακόμη, έβλεπε ότι κάποιος ασκητής είχε χωρίσει το αλεύρι από τα πίτουρα, του έλεγε ότι απολαμβάνει την τροφή. Αλλά και την νύκτα πήγαινε ξαφνικά στην πόρτα καθενός ασκητή και, αν τους εύρισκε να προσεύχονται, έφυγε πάλι σιωπηλά. Αν όμως εύρισκε κάποιον να κοιμάται, του κτυπούσε την πόρτα και τον επέπληττε.
Ανάμεσα στους μαθητές του Οσίου Πουπλίου, ήταν ο Θεότεκνος και ο Αφθόνιος, οι οποίοι και ανέλαβαν την προστασία και επιμέλεια των αδελφών, ύστερα από την κοίμηση του Οσίου. Αφού κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Όσιος Πούπλιος αγωνίσθηκε τον καλό αγώνα της κατά Χριστόν ασκήσεως, παρέδωσε με ειρήνη την ψυχή του στον Θεό.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Περίοδος Τριωδίου

Τῆς μετανοίας
ἄνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα·
ὀρθρίζει γάρ τό πνεῦμα μου
πρός Ναόν τον Ἅγιόν σου,
ναόν φέρον τοῦ σώματος
ὅλον ἐσπιλωμένον
ἀλλ' ὡς οἰκτίρμον κάθαρον
εὐσπλάχνω σου ἐλέει.
Εἶναι ἡ ἐκκλησιαστική περίοδος ἡ ὁποία ἀρχίζει τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου καί τελειώνει τό Μέγα Σάββατο.
Τριώδιον λέγεται τό ἐκκλησιαστικό βιβλίο τό ὁποῖο περιέχει τίς Ἀκολουθίες πού ἡ Ἐκκλησία μας τελεῖ κατά τήν ἀνωτέρω περίοδο. Ὀνομάζεται ἕτσι διότι πολλοί ἀπό τούς ὕμνους του, οἱ λεγόμενοι Κανόνες, δέν περιέχουν ἐννέα Ὠδές, ἀλλά μόνο τρεῖς, «εἰς τύπον ἴσως τῆς Ἁγίας καί Ζωαρχικῆς Τριάδος». Λέγεται καί Κατανυκτικό Τριώδιο, ἐπειδή οἱ ὕμνοι του εἶναι γεμᾶτοι ἀπό κατάνυξη και ὁδηγοῦν τήν σκληρή καρδιά μας στήν συντριβή, στό στεναγμό, στά δάκρυα τῆς μετανοίας προετοιμάζοντάς την γιά τό «σταυρώσιμον» καί «ἀναστάσιμον» Πάσχα.
Τό Τριώδιον λοιπόν εἶναι λειτουργικό βιβλίο καί περίοδος τῆς Ἐκκλησίας.
Περιλαμβάνει:
1. α) Τίς τρεῖς Ἑβδομάδες πού προηγοῦνται τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
2. β) Τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί
3. γ) Τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα.
Ἄν καί τό Τριώδιο, πού εἶναι ἕνα μέρος ἀπό τόν «κινητό κύκλο» τοῦ «Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους» ξεκινᾶ ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, ἡ νηστεία ὅμως ἀρχίζει ἀπό τήν Δ΄ Κυριακή τοῦ Τριωδίου, ὁπότε καί ὁ πνευματικός ἀγώνας τῶν πιστῶν γίνεται ἐντονώτερος.
Οἱ τρεῖς πρῶτες ἑβδομάδες λέγονται στήν ἐκκλησιαστική γλῶσσα «προφωνήσιμοι» διότι λαμπρῶς προαναφωνοῦν τούς ἀγῶνες πού ἔχουμε νά κάνουμε ἐναντίον τῶν παθῶν καί τῶν δαιμόνων κατά τήν διάρκεια τῆς Ἅγίας Τεσσαρακοστῆς.
Τήν Α΄ Κυριακή τοῦ Τριωδίου, τήν ἀφιέρωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες στήν παραβολή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου. Τοῦ πρώτου ἡ προσευχή δέν ἔγινε δεκτή ἀπό τόν Θεό, ἐπειδή ἦταν ὑπερήφανος, ἐνῶ τοῦ δευτέρου εἰσακούσθη, διά τήν ταπείνωσιν ἀν καί ἦταν ἁμαρτωλός. Ἡ Ἐκκλησία μας θέλοντας νά μᾶς διδάξει τήν ταπείνωση τοῡ Τελώνη καί νά μᾶς προφυλάξει ἀπό τήν ὑπερηφάνεια τοῦ Φαρισαίου, μᾶς καλεῖ να ψάλλουμε:
Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν
καί τελώνου μάθωμεν
τό ταπεινόν, ἐν στεναγμοῖς
πρός τόν Σωτῆρα κραυγάζοντες·
Ἱλαθι, μόνε ἡμῖν εὐδιάλλακτε»
Τήν Α΄ ἑβδομάδα τοῦ Τριωδίου γίνεται κατάλυσις εἰς πάντα.
Τήν Β΄ Κυριακή τοῦ Τριωδίου, τήν ἀφιέρωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, στήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου, ἡ ὁποία εἶναι μία συμπύκνωση καί σύνοψη ὅλου τοῦ Εὐαγγελίου. Τό μήνυμα τῆς ἡμέρας εἶναι:
«Παιδί μου, ὅσο μεγάλο κι ἄν εἶναι τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν σου μήν ἀπελπίζεσαι, μήν πέφτεις στήν ἀπόγνωση˚ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι πολύ μεγαλύτερη. Σήκω κ’ ἔλα τώρα κοντά μου. Θά σοῦ φορέσω πάλι τή στολή τήν πρώτη, καί θα’ σαι πάλι τέκνο μου ἀγαπημένο»
Ἡ Γ΄ Κυριακή τοῦ Τριωδίου, τῆς Ἀπόκρεω, εἶναι ἀφιερωμένη στή Δευτέρα καί φρικτή παρουσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό ἱερό Εὐαγγέλιο ἐπιγραμματικά ἀναφέρει: «πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἔκαστος τά διά τοῦ σώματος πρός ἅ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθόν εἴτε κακόν». Τό ὅτι θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία, εἶναι βέβαιον. Τό πότε ὅμως θά γίνει εἶναι ἄγνωστο: «περί τῆς ἡμέρας ἐκείνης καί ὥρας, οὐδείς οἶδεν»
Ἀπό τῆς Κυριακῆς τῶν Ἀπόκρεων ἔως τό Πάσχα δέν καταλύουμε κρέατος, ἐκτός τῶν ἀσθενῶν.
Τήν ἑβδομάδα αὐτή καταλύουμε τά πάντα ἐκτός κρέατος.
Ἡ Δ΄ Κυριακή τοῦ Τριωδίου εἶναι τῆς Τυροφάγου ἤ Τυρινῆς, «’εν ἧ ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀπό τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τοῦ Πρωτοπλάστου Ἀδάμ».
Ἐπειδή ἀπό αὔριο ἀρχίζει ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας ὅρισαν νά γιορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἔξωση τῶν Πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισο, γιατί δέν παρήκουσαν καί δέν κράτησαν τήν ἐντολή τῆς νηστείας πού ὁ Θεός τούς ἔδωσε.
Νηστεία βεβαίως δέν εἶναι μονάχα ἡ ἀποχή τῶν τροφῶν: «νηστείαν οὐκ ἀποχήν βρωμάτων τελέσωμεν, ἀλλά παντός ὑλικοῦ πάθους ἀλλοτρίωσιν». Δηλαδή, ὄχι μονάχα ὑλική, μά καί πνευματική νηστεία: «Νηστεύοντες, ἀδελφοί, σωματικῶς νηστεύσωμεν καί πνευματικῶς», «ἁγνίσωμεν τήν ψυχήν, τήν σάρκα καθάρωμεν˚ νηστεύσωμεν, ὥσπερ ἐν τοῖς βρώμασιν, ἐκ παντός πάθους, τάς ἀρετάς τρυφῶντες τοῦ Πνεύματος».
Ὅποιος μελετήσει μέ προσοχή τό Τριώδιο θά διαπιστώσει με πόση σοφία εἶναι τοποθετημένα ὅλα ἀπό τούς Ἁγίους πατέρες. Σίγουρα δέν θά μποροῦσε να βρεθεῖ καλλύτερος δρόμος γιά τόν πιστό γιά νά φθάσει στο Πάσχα.
Ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου, μᾶς καλεῖ ὅλους ν’ ἀφήσουμε τήν ράθυμη κι ἀμαρτωλή ζωή μας καί νά ἀγωνιστοῦμε τόν καλόν ἀγῶνα τῆς ἐγκρατείας, τῆς νηστείας καί τῆς μετανοίας που καθαρίζουν τήν ψυχή μας καί μᾶς φέρνουν κοντά στόν Χριστό.
Γι΄ αὐτόν τόν ἀγῶνα ὅμως, πού τό Τριώδιο μᾶς προτρέπει νά κάμουμε, ἄς μήν ἀπελπίζεται κανείς, πώς ἅμα τόν ἀναλάβει μέ εἰλικρίνεια, θά μείνει μόνος κι ἀβοήθητος. Δίπλα του στέκει ὁ Χριστός, γιά νά τόν δυναμώσει καί νά τόν βοηθήσει. Ἀρκεῖ νά δείξει πραγματική μετάνοια καί νά περπατήσει τή στράτα τοῦ Θεοῦ: «Ἐπιστράφητε πρός με, λέγει ὁ Κύριος, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας ὑμῶν, ἐν νηστεία καί ἐν κλαυθμῶ καί ἐν κοπετῶ· καί διαρρήξατε τάς καρδίας ὑμῶν, καί μή τά ἱμάτια ὑμῶν· καί ἐπιστράφητε πρός Κύριον τόν Θεόν ὑμῶν, ὅτι ἐλεήμων καί οἰκτίρμων ἐστί, μακρόθυμος καί πολυέλεος, καί μετανοῶν ἐπί κακίαις ἀνθρώπων».
Μακάρι, ὅλα τά τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ν’ ἀνεβοῦμε τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν ἀκολουθῶντας πιστά στή ζωή μας ὅ,τι ἡ πεῖρα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει θησαυρίσει γιά την δική μας πνευματική πρόοδο καί σωτηρία, μέσα στό κατανυκτικό Τριώδιο.
Από : http://www.i-m-attikis.gr/html/gr/mainpage/maingr.html

Ιερά Μητρόπολις Αργολίδος - Ιερό Προσκύνημα Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου Ζόγκα Άργους


http://www.ecclesia.gr/greek/dioceses/Argolidos/ag_ignatios.htm

Άγιοι Παύλος, Παυσίριος και Θεοδοτίων οι Αυτάδελφοι Μάρτυρες (24 Ιανουαρίου)

Οι Άγιοι Μάρτυρες Παύλος, Παυσίριος και Θεοδοτίων έζησαν κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) και Μαξιμιανού (285-305 μ.Χ.), ενώ ηγεμόνας στην Κλεοπάτριδα, το σημερινό Σουέζ, της Αιγύπτου ήταν ο Αρειανός. Οι Άγιοι αυτοί ήταν αυτάδελφοι κατά σάρκα. Ο Παύλος και ο Παυσίριος έγιναν σε νεαρή ηλικία μοναχοί, ενώ ο Θεοδοτίων παρασύρθηκε από κακούς φίλους, έφυγε στα όρη και ζούσε μαζί με ληστές.
Όταν άρχισε ο διωγμός του Διοκλητιανού εναντίων των Χριστιανών, ο ηγεμόνας της Κλεοπάτριδας Αρειανός, συνέλαβε τον Παύλο και τον Παυσίριο. Τότε ο Παύλος ήταν τριάντα επτά ετών, ενώ ο Παυσίριος ήταν είκοσι πέντε. Μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό ο Θεοδοτίων, ο αδελφός τους, άφησε τα όρη και τους ληστές και κατέβηκε να τους δει και να τους αποχαιρετήσει. Με την χάρη του Θεού θερμάνθηκε η καρδιά του και ομολόγησε και αυτός ότι πιστεύει στον Χριστό. Στην συνέχεια όρμησε πάνω στον τύραννο και τον έριξε από τον θρόνο του. Αμέσως τότε, με εντολή του Αρειανού, του πέρασαν πυρακτωμένα καρφιά στα πλευρά και στην κοιλιά και τελικά τον αποκεφάλισαν.
Έτσι, λοιπόν, ο Άγιος Θεοδοτίων έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, ενώ τους αδελφούς Παύλο και Παυσίριο τους έριξαν στο ποτάμι, όπου και μαρτήρησαν.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Όσιος Μαυσιμάς ο Σύρος (23 Ιανουαρίου)

Ο Όσιος Μαυσιμάς ή Μαϊουμάς κατοικούσε στην Κύρρο, κωμόπολη της Συρίας, κοντά στην Αντιόχεια. Ήταν πολύ μέτριος στην κατά κόσμον παιδεία, αλλά διακρίθηκε στην ενάρετη ζωή και την κατά Θεόν σοφία. Ακολούθησε τον μοναχικό βίο και το κελί του έμενε πάντα ανοιχτό για τους φτωχούς και τους ξένους. Ποτέ δεν κρατούσε τίποτε για τον εαυτό του. Το ψωμί και το λάδι που του πρόσφεραν, εκείνος τα μοίραζε σε όσους είχαν ανάγκη.
Στο Συναξάρι αναφέρεται ότι είχε δύο πιθάρια. Το ένα ήταν γεμάτο κριθάρι και το άλλο γεμάτο λάδι. Και τα αγαθά αυτά είχαν ευλογηθεί από τον Θεό, ώστε, ενώ ο Όσιος συνεχώς προσέφερε, τα πιθάρια παρέμεναν γεμάτα, όπως τα δοχεία της χήρας από τα Σάρεπτα, που έτρεφε με το αλεύρι και το λάδι τον Προφήτη Ηλία. Ο Όσιος Μαυσιμάς είχε σε όλη τη ζωή μόνο ένα ένδυμα. Όταν το ένδυμά του τρυπούσε σε κάποιο μέρος, έραβε πάνω στις τρύπες άλλα μπαλώματα. Τα φιλάνθρωπα όμως έργα του ήτα πολλά καθημερινά. Όταν μάλιστα κάποτε πληροφορήθηκε ότι ο άρχοντας της πόλεως καταπίεζε τους φτωχούς γεωργούς, εκείνος δεν δίστασε να παρουσιασθεί ενώπιόν του με τα πτωχικά του ράκη και να του δώσει μαθήματα δικαιοσύνης και φιλανθρωπίας.
Ο Όσιος Μαυσιμάς, αφού έζησε θεοφιλώς, κοιμήθηκε με ειρήνη.