Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

Η Βασίλισσα στον Θρόνο Της

.

.
Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν.
Μέσα απ΄αυτές τις σελίδες που ακoλουθούν θέλω να μάθει όλος ο κόσμος για Τους Αγίους, τις Εκκλησιές και τα Μοναστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Μπορείτε να μου στείλετε την Ιστορία του Ναού σας ή του Μοναστηρίου σας όπως και κάποιου τοπικού Αγίου/ας της περιοχής σας nikolaos921@yahoo.gr

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Θεσσαλονίκης
κάνετε κλικ στην φωτογραφία

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη (5 Νοεμβρίου)


Έζησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος. Οι γονείς του Γαλακτίωνα, Κλειτοφών και Λευκίππη, ήταν πρώτα ειδωλολάτρες. Κάποιος, όμως, ιερομόναχος, πού ονομαζόταν Ουνούφριος, τους προσείλκυσε στη χριστιανική πίστη. Από τότε διέθεταν τα πλούτη τους σε κάθε αγαθοεργία. Το δε γιο τους Γαλακτίωνα ανέθρεψαν "εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου". Δηλαδή, με παιδαγωγία και νουθεσία, σύμφωνη με το θέλημα του Κυρίου. Και η παιδαγωγία αυτή δεν άργησε να φέρει τους θαυμαστούς καρπούς της. Ο Γαλακτίων όταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε μία ωραία κόρη, την Επιστήμη, την οποία ο ίδιος είλκυσε στο Χριστό. Η ζωή τους κυλούσε αφιερωμένη στην υπηρεσία του λόγου του Θεού και στη διακονία του πλησίον, ώσπου ξέσπασε ο διωγμός του Δεκίου. Τότε, ο μεν Γαλακτίων πήγε σε μοναστήρι του όρους Σινά, η δε Επιστήμη σε γυναικείο κοινόβιο. Αλλά η λαίλαπα του διωγμού έφθασε και στα μέρη εκείνα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί ο Γαλακτίων. Όταν πληροφορήθηκε αυτό η Επιστήμη, έτρεξε και παρακάλεσε τους διώκτες να συλλάβουν και αυτή προς ενίσχυση του συζύγου της. Ο άρχοντας Ούρσος, μη μπορώντας να τους πείσει να αλλαξοπιστήσουν, τους αποκεφάλισε (250 μ.Χ.).

Ιερά Μητρόπολις Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Ιερά Μονή Παναγίας Σπηλαιωτίσσης

http://www.imthf.gr/mones.files/Page309.htm

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού Ζάχολης


Η Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού Ζάχολης (νυν Ευρωστίνης) βρίσκεται στους πρόποδες του Μαύρου Όρους και απέχει από το Δερβένι 20 χλμ.

Προκειμένου να φθάσει κανείς στην Ι. Μονή, στο κόμβο του Δερβενίου (142 χλμ. Πατρών - Αθηνών), ακολουθεί τη διαδρομή Ροζενά- Ζάχολη. Στο χωριό Ζάχολη περνώντας μπροστά απ΄τον Ιστορικό Ναό της Αγίας Παρασκευής συνεχίζει τον δρόμο για τον Κούτο (ή Χελυδόρι) και ύστερα από 2 χλμ. ο επισκέπτης βρίσκεται στην είσοδο της Ιεράς Μονής. Έξω από την Ι. Μονή δεσπόζουν 2 πανύψηλα έλατα και κάτω απ΄ αυτά υπάρχει παραδοσιακή Κρήνη.

Οι ρίζες της Μονής
Βάσει των υπαρχόντων στοιχείων η Ιερά Μονή έχει τις βαθύτερες ρίζες της μέσα στα Βυζαντινά χρόνια. Αυτό συμπεραίνεται από ένα σουλτανικό φιρμάνι που βρίσκεται καταχωρημένο στην σελίδα 37 του Κώδικα της Μονής . Το έχει εκδόσει ο Χαμήδ Χάνης το 1714 δια του οποίου αναφέρεται ότι όσα κτήματα υπήρχαν στην Μονή πρό της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως θα παραμείνουν άθικτα ως ιδιοκτησία αυτής. Υπήρχε Σουλτανικό Φιρμάνι δια του οποίου οριζόταν ότι όποια κτήματα υπήρχαν στα Μοναστήρια πρίν την Άλωση θα παραμείνουν άθικτα σε αυτές. Ένα τέτοιο κτήμα με μερικά ελαιόδενδρα βρισκόταν στην περιοχή Βόχα Κορινθίας σύμφωνα με το παραπάνω σουλτανικό φιρμάνι, εκ του οποίου συνάγεται ότι η Ιερά Μονή ιδρύθηκε προ της Αλώσεως δηλαδή κατά τον 14ο αιώνα.

Άλλη μαρτυρία τοποθετεί την ίδρυση ή ανακαίνιση της Μονής στο 1616 επειδή σε έγγραφο του 1749 υπάρχει σφραγίδα με εικόνα του Προφήτη και την επιγραφή: «ΙΕΡΑ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΖΑΧΟΛΗΣ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΣΒΙΤΟΥ. 1616».

Πρώτος ιδρυτής
Το σουλτανικό φιρμάνι
Πρώτος ιδρυτής της κατά την παράδοση ήταν κάποιος ιερομόναχος Ρωμανός απ’ την Κων/πολη, απ’ την οικογένεια των πριγκήπων Σαρανταπήχων, ο οποίος διέμενε στο τσιφλίκι των Σαρανταπήχων (ομώνυμο χωριό) νότια της Ζαχόλης.[1]

Ο Ρωμανός διερχόμενος απ’ τη Ζάχολη προς τον Πύργο, και αφού ήλθε στο τόπο της Μονής, του άρεσε η τοποθεσία και στάθηκε να ιδρύσει μοναστήρι, γιατί ήταν η μόνη κατάλληλη για μοναστήρι καθώς γύρω απ’ τον τόπο υπήρχε ωραίο δάσος και άφθονα πηγαία νερά. Ζήτησε να πληροφορηθεί σε ποιον ανήκε η ιδιοκτησία του τόπου αυτού και του είπαν ότι είναι της οικογένειας Μαμωνά, που διαμένει στον Κούτο. Επισκέφθηκε τον Μαμωνά και του ζήτησε να του παραχωρήσει την τοποθεσία αυτή για να κτίσει Μονή, πράγμα που με μεγάλη ευχαρίστηση δέχθηκε και του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθούσε και οικονομικά. Άρχισε τότε αμέσως ο Ρωμανός να διενεργεί εράνους στα γύρω χωριά και ιδιαίτερα στη τότε ακμάζουσα κωμόπολη Ζάχολη, της οποίας πήρε και τ’ όνομά της. «Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού Ζαχόλης», μέχρι σήμερα, και άρχισε αφού συγκέντρωσε χρήματα, την ανοικοδόμησή της σύμφωνα με προδιαγραμμένο σχέδιο.

Η Μονή κτίσθηκε αρχικά τετράπλευρη, δηλαδή και στις τέσσερις πλευρές έγιναν κελιά Βυζαντινού ρυθμού (με θόλους και καμάρες) καθώς και το καθολικό και αυτό του ίδιου ρυθμού, στο όνομα του ενδόξου Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου. Η διακόσμηση του Καθολικού έγινε στη συνέχεια με σπουδαίες τοιχογραφίες και ωραιότατες ιερές εικόνες Βυζαντινής τεχνοτροπίας.

Πρώτος Ηγούμενος της Μονής έγινε ο ιδρυτής της Ρωμανός, ο οποίος κατόρθωσε να πείσει μερικούς πλούσιους και ευσεβείς χριστιανούς ν’ αφιερώσουν στη Μονή, διάφορα κτήματα ελαιόδενδρα, σταφιδαμπέλους, και εκτάσεις αγρών και δασών, ώστε να έχει η Μονή τα οικονομικά μέσα προς συντήρησή της, όπως βέβαια και έγινε, και σε λίγο χρονικό διάστημα η Μονή απέκτησε μεγάλη και αισθητή περιουσία.

Ανοικοδόμηση της Μονής
Η Μονή παρέμεινε η ίδια μέχρι το έτος 1720. Στο έτος αυτό έγινε σεισμός ισχυρός με αποτέλεσμα η Μονή να πάθει πολλά και μεγάλα ρήγματα. Παρέμεινε έτσι μέχρι το έτος 1740, όπου έγινε μεγάλη θεομηνία, δηλαδή βαρυχειμωνιά, όπου η Μονή κατέρρευσε καθώς και το Καθολικό και άρχισε το επόμενο έτος (1741) η ανοικοδόμηση της τωρινής μονής. Αυτό αναφέρεται σ’ ένα χειρόγραφο, το οποίο υπήρχε στη Μονή, γραμμένο με Βυζαντινούς χαρακτήρες κατά τον 18ο αιώνα. Κατά την επίσκεψή του στη Μονή, ο τότε Μητροπολίτης Κορίνθου και κατόπιν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και κατά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς ως Αντιβασιλιάς Δαμασκηνός Παπανδρέου, βρήκε το χειρόγραφο πεταμένο κακήν κακώς και το παρέλαβε ο ίδιος να το τοποθετήσει στο αρχείο της Ι. Μητρόπολης Κορίνθου για ασφάλεια. Από εκεί αργότερα χάθηκε. Το χειρόγραφο αυτό έλεγε επί λέξει: «Κατά το έτος 1740 έγινε μεγάλη θεομηνία όπου η Μονή λόγω των ρηγμάτων από το σεισμό του 1720 κατέρρευσε σχεδόν εξ ολοκλήρου καθώς και το Καθολικόν, εις δε την κωμόπολιν Ζάχολην έπεσαν πολλά σπίτια και έγιναν πολλά φονικά».

Η ανοικοδόμηση του υπάρχοντος Μοναστηριού έγινε στα θεμέλια του παλιού κτηρίου όπως αυτό φαίνεται καθαρά. Ταυτόχρονα κτίσθηκε και το Καθολικό της Μονής, αυτό που υπάρχει μέχρι σήμερα. Στο νέο Μοναστήρι κτίσθηκαν μόνο στις τρεις πλευρές κελιά και στο ανατολικό μέρος έγινε μαντρότοιχος. Το 1840 έγινε μεγάλη βαρυχειμωνιά, όπου ο μαντρότοιχος κατέρρευσε και κτίσθηκε νέος μεγάλης αντοχής με τη συνδρομή ευσεβών Χριστιανών των γύρω χωριών, αξίας 3.000 δρχ., μεγάλο ποσό για την εποχή εκείνη.

Η Ιερά Μονή κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας
Η Ζάχολη είχε ανεπτυγμένη σχεδόν την παιδεία, από την εποχή μάλιστα που ήρθε στον Κούτο η αριστοκρατική και μορφωμένη οικογένεια των Μαμωνάδων οι οποίοι μάθαιναν δωρεάν γραφή, ανάγνωση, ιστορία και μαθηματικά στα παιδιά της περιοχής. Έπειτα την υπόθεση αυτή την ανέλαβε η Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού Ζάχολης με τους ιερομόναχους της.

Οι ιερομόναχοι της Μονής αν και δεν ήταν ιδιαίτερα μορφωμένοι, έχοντας όμως το ζήλο να διατηρήσουν τα γράμματα του γένους τους και την καλή και αγαθή διάθεση να μεταδώσουν όσα γνώριζαν στα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα, με μεγάλη ευχαρίστηση δέχονταν στο Μοναστήρι, ιδίως τις απογευματινές ώρες, τα Ζαχολιτόπουλα, αλλά και τα παιδιά των γύρω χωριών, χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση απ’ τους γονείς τους.

Όπως αναφέρει ένα χειρόγραφο της Μονής, ο τελευταίος δάσκαλος απ’ τους Μαμωνάδες ήταν κάποιος που λεγόταν Παλάσης Μαμωνάς, ο οποίος παρέδωσε τους μαθητές του, στους ιερομόναχους της Ιεράς Μονής κατά το έτος 1719. Κατόπιν η Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού έγινε το «κρυφό σχολειό» της κωμόπολης Ζάχολης και των γύρω χωριών. Πρώτοι δάσκαλοι ιερομόναχοι αναφέρονται κάποιος Γαβριήλ Ζαγκρίλης, κάποιος Ζαχαρίας και, τελευταίος πάντων, ο διάσημος για τη μόρφωσή του Γερβάσιος Μπουλούμπασης, ο οποίος μετά την απελευθέρωση χρημάτισε και ελληνοδιδάσκαλος φθάνοντας μέχρι και το Ξυλόκαστρο.

Η δράση της Ζάχολης κατά την Επανάσταση του 1821 υπήρξε αξιόλογη και σπουδαία, καθ’ ότι από τις αρχές Μαρτίου 1821 παρατηρήθηκε μια σοβαρή και ασυνήθιστη κίνηση στα Μοναστήρια του Προφήτη Ηλία της Ζάχολης με τη Μονή Κλουκινών, Αγίων Αποστόλων Σελιάνας και του Αγ. Γεωργίου Φενεού. Στη Ζάχολη κτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες του Αγ. Γεωργίου κηρύσσοντας την επανάσταση και ρίγη συγκινήσεως είχαν καταλάβει τους κατοίκους, ενώ απ’ τη Μονή του Προφήτη Ηλία καταφθάνουν ένοπλοι ο Ηγούμενος Γερμανός με άλλους μοναχούς και αμέσως καταλύουν τις τουρκικές αρχές και εκδιώκουν τους Τούρκους που είχαν εγκατασταθεί στη Ζάχολη, προς την Κόρινθο.

Για την ευόδωση του Αγώνα, η Μονή του Προφήτη Ηλία προσέφερε βοήθεια σε χρήμα και τροφές. Πούλησε 22 οκάδες ασήμι για την ενίσχυση των επαναστατημένων Ελλήνων, όπως αναφέρεται στη σελίδα 17 του ιστορικού κώδικα της Μονής.

Μετά την επανάσταση του 1821
Το 1834 διαλύθηκαν σ’ όλη την επικράτεια 244 Μοναστήρια απ’ τα οποία οι περιουσίες τους πωλήθηκαν, και τα χρήματα στάλθηκαν για την ενίσχυση του δημοσίου ταμείου του Κράτους. Ύστερα από Βασιλικό Διάταγμα καταρτίσθηκε επιτροπή η οποία περνούσε από διάφορες Μονές και έβλεπε και καθόριζε τις διαλυμένες ή τις διατηρητέες Μονές. Για να μη διαλυθεί η Μονή ντύθηκαν προσωρινά το μοναχικό σχήμα 18 γέροντες από τη Ζάχολη και ήρθαν ως μοναχοί της Μονής. Όταν η Επιτροπή έφθασε στη Μονή και είδε ότι είχε 35 μοναχούς και αρκετή περιουσία για τη συντήρησή τους, αποφάσισαν με έκθεσή τους ως διατηρητέα τη Μονή. Όταν έφυγε η Επιτροπή οι εν λόγω γέροντες έβγαλαν τα ράσα κι επέστρεψαν στα σπίτια τους.

Από την ίδρυσή της μέχρι το 1949 η Μονή υπήρξε ανδρική- με τελευταίο Ηγούμενο τον Αρχιμ. Γερμανό Ανδρικόπουλο (απ’ το Στόμιο Κορινθίας) και με τρεις μοναχούς. Το 1950 ήρθε ως Μητροπολίτης Κορινθίας ο Προκόπιος Τζαβάρας (+) ο οποίος μετέτρεψε τη Μονή αυτή σε γυναικεία, και διατηρείται έτσι μέχρι και σήμερα.

Η Ιερά Μονή παρέμεινε στην ίδια μορφή έως το 2000, έτος της ολοσχερούς καταστροφής της, από πυρκαγιά που προκλήθηκε στο δάσος της γύρω περιοχής. Απ’ την καταστροφή σώθηκε μόνο το Καθολικό της Μονής και κάποιοι τοίχοι με σημαντικότατες φθορές.

Το Αρχείο της Μονής
Περιελάμβανε Εκκλησιαστικά και πολιτικά έγγραφα. Το 1900 στη Μονή υπήρχαν διάφορα χειρόγραφα, κυρίως λειτουργικά και ένα (1) με διδαχές στην Εξαήμερο, του Κων/νου Ρεσινού, διδασκάλου του Κορινθίου. Επίσης δύο (2) νομικού χαρακτήρα, από τα οποία το ένα ήταν του Μανουήλ Μαλαξού του Ναυπλιέως (1562).

Επίσης υπάρχει και ο Κώδικας ο οποίος αναφέρει εκτός των άλλων εγγράφων και μερικά φιρμάνια, κιτάπια, χουρτζούκια και πολλά άλλα που αφορούν περιουσιακά στοιχεία της Μονής. Όλα είναι γραμμένα στην αρχαία Τουρκική γλώσσα και το αρχαιότερο φέρει χρονολογία 1586. Υπήρχαν και άλλα πολλά έγγραφα τα οποία κατέστρεψαν οι Έλληνες στον καιρό του εμφυλίου πολέμου το έτος 1823 όπως αναφέρεται στον ιστορικό κώδικα της Μονής. Στη Μονή υπάρχουν διάφορα Εκκλησιαστικά βιβλία χρονολογούμενα από το έτος 1519 και διάφορα άλλα με ονόματα δωρητών, από παλαιότερα χρόνια.

Σήμερα από το ιστορικό αρχείο της Μονής σήμερα σώζεται μόνο ο Κώδικας. Τα Εκκλησιαστικά βιβλία της Μονής καταστράφηκαν από την πυρκαγιά του 2000.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]Όσον αφορά τους Σαραντάπηχους ο Μιχαήλ Χανιώτης αναφέρει ότι η οικογένειά τους ήταν Αθηναϊκή και είχε αδελφή ή στενή συγγενή την Ειρήνη την Αθηναία, την μετέπειτα Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, σύζυγος του Αυτοκράτορα Λέοντος του Δ’. Έφυγαν απ’ την Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στην Κων/πολη, μαζί με τη συγγενή τους Ειρήνη τη Βασίλισσα, η οποία ως γνωστό μετά το θάνατο του συζύγου της και της νύμφης της Θεοδώρας, έκανε την αναστήλωση των ιερών εικόνων. Μετά το θάνατο της Ειρήνης βρίσκουμε τους Σαραντάπηχους να ακμάζουν στην Κων/πολη κι έπειτα από τέσσερις αιώνες επέστρεψαν πάλι στην Αθήνα. Ίχνος Σαραντάπηχων δεν υπάρχει σήμερα στην Αθήνα. Σώζονται όμως Σαραντάπηχοι, οι οποίοι έδωσαν τ’ όνομά τους σε χωριό της διαμονής τους ή μάλλον της ιδιοκτησίας τους στην Κορινθία.

http://www.imkorinthou.org/index.php?option=com_content&view=article&id=60&Itemid=89

Όσιος Ιωαννίκιος ο Μεγάλος, "ο εν Ολύμπω" (4 Νοεμβρίου)


Γεννήθηκε στη Βιθυνία το 740 μ.Χ. Τον πατέρα του έλεγαν Μυριτρίκη και τη μητέρα του Αναστασώ. Και οι δύο ήταν ευσεβείς γονείς και παιδαγώγησαν το γιο τους σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Όταν ο Ιωαννίκιος στρατεύτηκε, αυτοκράτορας ήταν ο τραχύς εικονομάχος Κωνσταντίνος ο Ε'.
Αυτός διέπρεψε στους αγώνες του κατά των Βουλγάρων και είχε μεγάλη εκτίμηση από τους στρατιώτες του. Η ψυχολογία πού καλλιεργήθηκε στα πεδία των μαχών, παρέσυρε τον Ιωαννίκιο και στο θρησκευτικό έδαφος, με αποτέλεσμα να γίνει εικονομάχος, σαν τον αυτοκράτορα. Όταν, όμως, απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, δεν άργησε να καταλάβει την πλάνη του και σε τί μεγάλα σφάλματα τον είχε οδηγήσει αυτή. Τι να κάνει όμως; Μα τί άλλο. Να μετανοήσει και να επανέλθει στην ορθόδοξη διδασκαλία πού του πρόσφεραν οι ευσεβείς γονείς του. Αμέσως, μάλιστα, ήλθε στη σκέψη του ο λόγος του Θεού: "Μνημόνευε ουν πόθεν πέπτωκας, και μετανόησαν και τα πρώτα έργα ποίησον". Θυμήσου, δηλαδή, από ποιο ηθικό ύψος έχεις πέσει και μετανόησε και κάμε πάλι τα έργα της πρώτης αγάπης σου. Και ο Ιωαννίκιος μετανόησε ειλικρινά. Εξομολογήθηκε το ολίσθημα του, καταρτίσθηκε ανάλογα, έγινε μοναχός στον Όλυμπο και πέθανε 94 χρονών στη Μονή Αντιδίου, διδάσκοντας στον κόσμο την Ορθοδοξία.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Άγιοι Ακεψιμάς, Ιωσήφ και Αειθαλάς (3 Νοεμβρίου)


Ο Ακεψιμάς ήταν επίσκοπος, ο Ιωσήφ πρεσβύτερος και ο Αειθαλάς διάκονος. Και οι τρεις μαρτύρησαν για το Χριστό, όταν βασιλιάς της Περσίας ήταν ο Σαπώρ ο Β'. Ο Ακεψιμάς άφησε την τελευταία του πνοή, αφού χτυπήθηκε σκληρά με ακανθωτά ραβδιά από ροδιά. Ο Ιωσήφ - αφού διέσχισαν τις σάρκες του- υπέστη μαρτυρικό θάνατο δια λιθοβολισμού. Ο Αειθαλάς μαστιγώθηκε σκληρά και έπειτα τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω, μέχρι πού παρέδωσε και αυτός τη μακάρια ψυχή του (330 μ.Χ.). Το αίμα, όμως, από τις θυσίες των Αγίων πού προκάλεσαν οι ασεβείς, υπενθυμίζει τα φοβερά λόγια της Αποκάλυψης: " Ότι αίμα αγίων και προφητών εξέχεαν, και αίμα αυτοίς έδωκας πιείν άξιοι είσι". Δηλαδή, επειδή οι ασεβείς αυτοί έχυσαν το αίμα των Άγιων και των Προφητών, τους έδωσες και Συ (Χριστέ μου) να πίνουν αντί νερού αίμα. Και πράγματι, είναι άξιοι της τιμωρίας αυτής. Ας γνωρίζουν, λοιπόν, οι ασεβείς, πού εγκληματούν εναντίον των ανθρώπων της πίστης, ότι τους περιμένει ανελέητη και βαρεία τιμωρία.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Άγιοι Ακίνδυνος, Αφθόνιος, Πηγάσιος, Ελπιδοφόρος (ή Ελπιδηφόρος) και Ανεμπόδιστος (2 Νοεμβρίου)


Ήταν αξιωματούχοι του Πέρση βασιλιά Σαπώρ του Β'. Επειδή, όμως, ομολόγησαν ότι, είναι χριστιανοί, συνελήφθησαν και μαστιγώθηκαν σκληρά. Έπειτα, τους έριξαν στις φλόγες μιας μεγάλης φωτιάς. Αλλά οι θερμές δεήσεις τους προς το Θεό προκάλεσαν φοβερή θύελλα με βροχή, που έσβησε τη φωτιά. Αυτό προκάλεσε φόβο στους Πέρσες , και τον ίδιο το Σαπώρ, με αποτέλεσμα να' αναβάλει, το θάνατο των γενναίων χριστιανών. Αλλά μετά μερικές μέρες, τους έφερε και πάλι στο κριτήριο. Αφού είδε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει το χριστιανικό τους φρόνημα, αποκεφάλισε πρώτο τον Αφθόνιο. Έπειτα, απευθυνόμενος στον Ελπιδοφόρο, του είπε να φανεί λογικός, σαν εγγράμματος που ήταν και μπορούσε να διακρίνει το ψέμα από την αλήθεια. Ο Ελπιδοφόρος του αποκρίθηκε ότι γι' αυτό ακριβώς πιστεύει στο Χριστό, διότι Αυτός είναι "η οδός και η αλήθεια και η ζωή". Δηλαδή ο σωστός δρόμος, πού οδηγεί στην απόλυτη αλήθεια και στην πραγματική και πηγαία ζωή, πού αξίζει κανείς να πεθάνει γι' αυτή. Η απάντηση του Ελπιδοφόρου εξαγρίωσε τον Σαπώρ και αμέσως τον αποκεφάλισε. Οι θυσίες αυτές ενθάρρυναν ακόμα περισσότερο τους υπόλοιπους, και έμειναν ακλόνητοι στην πίστη τους. Τότε ο Σαπώρ διέταξε να τους ρίξουν μέσα σε αναμμένο καμίνι. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα, παρέδωσαν όλοι τη μακάρια ψυχή τους στο ζωοδότη Χριστό.

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων 28-10-2009. Βίντεο από τον Όθρο, την Θεία Λειτουργία και την Δοξολογία για την Εθνική Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.

















Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, οι Ανάργυροι και θαυματουργοί (1 Νοεμβρίου)


Οι Άγιοι αυτοί κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων. Όταν η μητέρα τους Θεοδότη έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθεια της στη χριστιανική ανατροφή των δυο παιδιών της, Κοσμά και Δαμιανού. Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι' αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι' αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν. Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον ορθό λόγο της Αγίας Γραφής:
Η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμης και η ισχύς τω Θεώ ημών εις τους αιώνας των αιώνων". Δηλαδή, όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας, στους αιώνες των αιώνων. Έτσι ταπεινά αφού διακόνησαν σε όλη τους τη ζωή τον πλησίον, πέθαναν ειρηνικά και ετάφησαν στην τοποθεσία Φερεμά.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Στον Αϊ Δημήτρη στις Μάνδρες του Κιλκίς

Ιερά Μητρόπολις Πολυανής και Κιλκισίου
Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου του Δήμου Γαλλικού του Δ.δ. Μανδρών Κιλκίς.
Φωτογραφικό υλίκο από το eisagios.blogspot.com, από τον Πανηγυρικό Εσπερινό και την Λιτάνευση της Εικόνος Του Αγίου.






























Άγιοι Στάχυς, Απέλλης, Αμπλίας, Ουρβανός, και Νάρκισσος οι Απόστολοι από τους 70 (31 Οκτωβρίου)


Και οι πέντε άνηκαν στους εβδομήκοντα Αποστόλους του Κυρίου. Και όλοι τους υπήρξαν "Χριστού ευωδία τω Θεώ εν τοις σωζομένοις". Δηλαδή ευωδιά Χριστού, ευχάριστη στο Θεό, και ευωδία μεταξύ των σωζόμενων που άκουγαν απ' αυτούς το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου. Ο Στάχυς έγινε πρώτος επίσκοπος Βυζαντίου, και αφού διάνυσε 16 χρόνια στο αποστολικό κήρυγμα, ειρηνικά αναπαύθηκε εν Κυρίω. Ο Απελλής έγινε επίσκοπος Ηράκλειας και πολλούς έφερε στη χριστιανική πίστη. Ο Αμπλίας έγινε επίσκοπος Οδυσουπόλεως και ο Ουρβανός, επίσκοπος Μακεδονίας. Επειδή και οι δύο γκρέμιζαν τα είδωλα, θανατώθηκαν μαρτυρικά. Ο Νάρκισσος χειροτονήθηκε επίσκοπος Αθηνών. Η αλήθεια, όμως, του Ευαγγελίου, την οποία δίδασκε με ζήλο, εξήγειρε τους ειδωλολάτρες, με αποτέλεσμα να τον βασανίσουν και να παραδώσει την ψυχή του μαρτυρικά.

Στον Αϊ Δημήτρη στις Μάνδρες του Κιλκίς

Ιερά Μητρόπολις Πολυανής και Κιλκισίου
Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου του Δήμου Γαλλικού του Δ.δ. Μανδρών Κιλκίς
Από τον Πανηγυρικό Εσπερινό και την Λιτάνευση της Εικόνος Του Αγίου.







Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΟΥ ΓΕΡΑΚΑ, 25/10/2008





Άγιοι Ζηνόβιος και Ζηνοβία τα αδέλφια (30 Οκτωβρίου)


Κατάγονταν από τις Αιγαίς της Κιλικίας και ήταν κληρονόμοι μεγάλης περιουσίας. Ο Ζηνόβιος είχε σπουδάσει ιατρική, και όχι μόνο πρόσφερε αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του στους πάσχοντες, αλλά επιπλέον πλούσια μοίραζε από τα αγαθά του σ' αυτούς. Με τη συμπεριφορά του αυτή στήριζε τους χριστιανούς, και πολλούς ειδωλολάτρες έφερε στη χριστιανική πίστη. Όταν πληροφορήθηκε αυτό ο έπαρχος Λυσίας, έδωσε διαταγή και τον συνέλαβαν. Ο Ζηνόβιος με παρρησία ομολόγησε ότι πράγματι είναι χριστιανός. Και ότι κάνει, το κάνει για τη σωτηρία ψυχών και τη δόξα του αληθινού Θεού. Ο Λυσίας με αυστηρότητα του είπε ότι αν δε σταματήσει αυτό που κάνει και δεν αρνηθεί το Χριστό, θα μαρτυρήσει φρικτά. Ο Ζηνόβιος απάντησε ότι τα μαρτύρια μπορούν να βλάψουν το σώμα του, αλλά την ψυχή του ποτέ. Διότι λέει ο λόγος του Θεού: "Και τις ο κακώσων υμάς, εάν του αγαθού μιμητοί γένησθε;". Ποιος, δηλαδή, θα μπορέσει να σας κάνει κακό και να σας επιφέρει πραγματική βλάβη, αν γίνετε μιμητές και ακόλουθοι του αγαθού; Ο Λυσίας αμέσως διέταξε και τον βασάνισαν. Τότε παρενέβη η αδελφή του Ζηνοβία και ήλεγξε το Λυσία, ότι αυτό που κάνει είναι άνανδρο. Αλλά ο έπαρχος συνέλαβε και αυτή, και τελικά αποκεφάλισε και τους δύο. (Κατ, άλλη εκδοχή ο Ζηνόβιος μαρτύρησε επί Διοκλητιανού. Γεννήθηκε από γονείς ευσεβείς τον Ζηνόδοτο και τη Θέκλα, και πως, όταν μεγάλωσε έγινε επίσκοπος Αιγών, επιτελώντας πολλά θαύματα).

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

«Ά γ ι ο ς Δ η μ ή τα ρ ι ο ς» Πολιούχος Θεσσαλονίκης και Προστάτης ημών















Αγία Αναστασία η Ρωμαία, η Οσιομάρτυς (29 Οκτωβρίου)


Η όσια Αναστασία έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού και καταγόταν από τη Ρώμη. Όταν πέθαναν οι πλούσιοι γονείς της, διαμοίρασε την περιουσία πού κληρονόμησε στους φτωχούς και αποσύρθηκε σε μοναστήρι. Όταν τη συνέλαβε ο ηγεμόνας Πρόβος, υπενθύμισε στην Αναστασία την ανθηρή νεότητα της, για την οποία θα έπρεπε να αρνηθεί το Χριστό. Τότε, δυναμική υπήρξε η απάντηση της Αναστασίας: "Εγώ, είπε, μία ωραιότητα και νεότητα γνωρίζω, εκείνη που δίνει ο Χριστός στις πιστές και γενναίες ψυχές, που προτιμούν γι’ Αυτόν το θάνατο αντί άλλων εγκόσμιων αγαθών, όταν αυτά προτείνονται για την προδοσία του Θεού τους. Πλούτη είχα άφθονα. Δεν τα θέλησα. Αλλά το Χριστό μου τον θέλω και απ' Αυτόν καμία δύναμη δε θα μπορέσει να με χωρίσει. "Αν αμφιβάλλεις, δοκίμασε". Εξαγριωμένος από την απάντηση ο Πρόβος, τη μαστίγωσε στο πρόσωπο και την άπλωσε σε αναμμένα κάρβουνα. Έπειτα, την κρέμασε και της έσκισε το σώμα. Μετά έκοψε τους μαστούς της, ξερίζωσε τα νύχια της και τελικά την αποκεφάλισε. Έτσι, η Αναστασία πήρε τον αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου.

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Άγιοι Τερέντιος και Νεονίλλη οι σύζυγοι και τα παιδιά τους Σάρβηλος, Νίτας, Ιέραξ, Θεόδουλος, Φώτιος, Βήλη και Ευνίκη (28 Οκτωβρίου)


Ήταν μια πραγματική "κατ' οίκον εκκλησία". Οικογένεια αληθινά χριστιανική, με μια ψυχή, με μια καρδιά και το ίδιο φρόνημα. Όταν άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ειδοποίησαν τους δύο συζύγους ότι κινδυνεύουν να συλληφθούν. Τότε ο Τερέντιος και η Νεονίλλη αναρωτήθηκαν να φύγουν μακριά, προκειμένου να προστατέψουν τα παιδιά τους, ή να μείνουν και να περιμένουν με γενναιότητα οποιοδήποτε μαρτύριο; Οι πέντε γιοι και οι δύο θυγατέρες τους έδωσαν αποφασιστική απάντηση. Γιατί να φύγουν; Ο διωγμός είχε εξαπλωθεί παντού. Έπειτα, η αναχώρησή τους θα ενέσπειρε τον πανικό στους εκεί χριστιανούς. Και το σπουδαιότερο, η Εκκλησία δεν ενισχύεται από φυγάδες, αλλά από μάρτυρες και αθλητές. Έτσι, όλη η οικογένεια αποφάσισε να μείνει σταθερή στην απόφαση της. Και όλοι μαζί, αφού ομολόγησαν το Χριστό, πέθαναν με αποκεφαλισμό.

Τρίτη Συνεδρία της Δ.Ι.Σ. για το μήνα Οκτώβριο


http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/holysynod.asp?id=1127&what_sub=d_typou

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Καταρράκτη

http://www.avlonari.com/content/view/245/92/lang,el/

Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου (Μονή Αβγού) - Αργολίδας

http://bs-ba.facebook.com/topic.php?uid=48209544723&topic=7059

Άγιος Νέστωρ (27 Οκτωβρίου)


Ο Νέστορας ήταν πολύ νέος στην ηλικία, ωραίος στην όψη και γνώριμος του Αγίου και ενδόξου Δημητρίου. Ο Νέστορας, λοιπόν, βλέποντας ότι ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός χαιρόταν για τις νίκες κάποιου σωματώδους βαρβάρου, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνεια του. Βλέποντας όμως και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος. Πήγε λοιπόν στη φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο Μεγαλομάρτυρας, και έπεσε στα πόδια του. Δούλε του Θεού Δημήτριε, είπε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με το Λυαίο, γι' αυτό προσευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού. Ο Άγιος, αφού τον σφράγισε με το σημείο του τιμίου Σταυρού, του είπε ότι και το Λυαίο θα νικήσει και για το Χριστό θα μαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ο Νέστορας μπήκε στο στάδιο χωρίς φόβο και ανεφώνησε: "Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι". Και αφού πολέμησε με το Λυαίο, του κατάφερε δυνατό χτύπημα με το μαχαίρι του στην καρδιά και τον θανάτωσε. Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, "διέταξε και σκότωσαν με λόγχη το Νέστορα, αλλά και το Δημήτριο. Έτσι, μ' αυτή του την ενέργεια ο Νέστορας δίδαξε ότι σε κάθε ανθρώπινη πρόκληση πρέπει να αναφωνούμε: "Κύριος εμοί βοηθός, και ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος;". Ο Κύριος είναι βοηθός μου και δε θα φοβηθώ. Τι θα μου κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος;

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Κυψέλης


http://www.preveza.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=207:2009-02-25-08-48-14&catid=108:2009-02-24-14-59-29&Itemid=193

Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Δημητρίου Στεφανίου Κορινθίας


http://analogion.net/IeresMones/IM_AgiouDhmhtriou-Stefaniou-Korin0ias.htm

Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης (26 Οκτωβρίου)


Υψηλόβαθμος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, έζησε και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού περίοδος φοβερών διωγμών εναντίον των χριστιανών. Ο Δημήτριος, ο οποίος καταγόταν από ευσεβή οικογένεια της Θεσσαλονίκης δεν φοβήθηκε τις διαταγές των αυτοκρατόρων και συνέχιζε να κηρύττει το Ευαγγέλιο. Αυτή του η δράση τον οδήγησε μπροστά στον Δοκλητιανό, οποίος διέταξε τη φυλάκισή του. Στη φυλακή ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας, οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε να θανατωθούν και οι δύο Νέστορας και Δημήτριος. Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης. Η μεταφορά της εικόνας του Αγίου Δημητρίου στην Κωνσταντινούπολη
έγινε το έτος 1149 από τον βασιλιά Μανουήλ Κομνηνό. Και η εικόνα μεταφέρθηκε από τη Θεσσαλονίκη στην Ιερά Μονή Παντοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, επί ηγουμενίας Ιωσήφ.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Παγγαίου


http://www.panoramio.com/photo/25680102

Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Ρεοντινού

http://www.boriakinouria.gov.gr/Default.aspx?tabid=326

Μονή Αγίου Δημητρίου - Καρακαλά


Σε απόσταση 6 χλμ. από τον ’γιο Αδριανό και 13 χλμ. από το Ναύπλιο ο δρόμος θα μας οδηγήσει μέσα από συνεχόμενους λόφους στη γυναικεία μονή του Αγίου Δημητρίου Καρακαλά.http://www.asklipieio.gr/Default.aspx?tabid=401&
language=en-US

Άγιοι Μαρκιανός και Μαρτύριος οι νοτάριοι (25 Οκτωβρίου)


Οι Άγιοι αυτοί ήταν νοτάριοι και γραμματικοί του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παύλου του ομολογητή, στα χρόνια του Αρειανού βασιλέως Κωνσταντίου (337-349). Άριστα σπουδαγμένοι και οι δύο, υπήρξαν συνήγοροι θαρραλέοι της ορθόδοξης αλήθειας. Όταν ο Πατριάρχης Παύλος δεν δέχθηκε να συμφωνήσει με τους Αρειανούς, εξορίστηκε από το βασιλιά στην Αρμενία και πνίγηκε από τους εκεί Αρειανούς. Τότε οι δύο Άγιοι έμειναν πιστοί στον ποιμένα τους και σταθεροί στο ορθόδοξο δόγμα. Διότι πάντα στο μυαλό τους κυριαρχούσε ο λόγος του Κυρίου: "εάν υμείς μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, αληθώς μαθηταί μου έστε". Αν, δηλαδή, εσείς, μείνετε στερεοί στη διδασκαλία μου, λέει ο Κύριος, τότε πράγματι είσθε και αληθινοί μαθητές μου. Ο Μαρκιανός και ο Μαρτύριος το απέδειξαν περίτρανα αυτό, όταν συνελήφθησαν από τον αυτοκράτορα. Ομολόγησαν με θάρρος μπροστά του την αληθινή πίστη και ήλεγξαν αυτόν για τις παρανομίες του. Τότε, διατάχθηκε και τους σκότωσαν με μαχαίρι.

Νέο ξεκίνημα στο Ραδιόφωνο της Εκκλησίας


http://www.ecclesia.gr/greeknews/default.asp

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Ά γ ι ο ς Δ η μ ή τ ρ ι ο ς ο Μ υ ρ ο β λ ύ τ η ς


Τροπάρια Αγίου Δημητρίου

1. Απολυτίκιο

Μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις
Σε υπέρμαχον η οικουμένη
Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον.
Ως ουν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν,
εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως,
Άγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε,
δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

2. Κοντάκιο

Τοις των αιμάτων σου ρείθροις, Δημήτριε,
την Εκκλησίαν Θεός επορφύρωσεν
ο δους σοι το κράτος αήτητον
και περιέπων την πόλιν σου άτρωτον,
αυτής γαρ υπάρχεις το στήριγμα.

3. Μεγαλυνάριο

Τον μέγαν οπλίτην και αθλητήν
τον στεφανηφόρον και εν μάρτυσι θαυμαστόν,
τον λόγχη τρωθέντα πλευράν ως ο Δεσπότης,
Δημήτριον τον θείον, ύμνοις τιμήσωμεν.



Ιστορία

Ο ναός του άγιου Δημήτριου πρωτοχτίστηκε πάνω από ένα ρωμαϊκό λουτρό στο οποίο μαρτύρησε ο άγιος το 303.

Σύμφωνα με την παράδοση, από το σημείο όπου μαρτύρησε ο άγιος άρχισε να αναβλύζει μύρο. Το 324 που ορίστηκε ο χριστιανισμός σαν επίσημη θρησκεία του κράτους οι θεσσαλονικείς χτίσανε ένα μικρό τρίκλιτο ναό στο σημείο αυτό. Ο μικρός αυτός ναός έγινε σύντομα γνωστός όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη αλλά σε όλο τον χριστιανικό κόσμο διότι αποδείχτηκε ότι το μύρο είχε θεραπευτικές ιδιότητες. Προσκυνητές έρχονταν από όλα τα μέρη του κόσμου για να προσευχηθούν και να θεραπευτούν. Ανάμεσα σε αυτούς και ο έπαρχος του ιλλυρικού Λεόντειος. Ο Λεόντειος θεραπεύτηκε από την αθεράπευτη για χρόνια αρρώστια του και από ευγνωμοσύνη στον Άγιο, αντικατέστησε το μικρό τρίκλιτο ναό με μια επιβλητική Βασιλική το 413. Η Βασιλική στεκόταν εκεί μέχρι και τα χρόνια του αυτοκράτορα Ηρακλείου (610-641) όταν μια πυρκαγιά την κατέστρεψε.

Ο ναός ανοικοδομήθηκε με μερικές διαφοροποιήσεις αμέσως μετά. Το 904 όμως λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς και λίγο αργότερα το 1185 ξαναλεηλατήθηκε από τους Νορμανδούς. Την περίοδο της δεύτερης λεηλασίας τα λείψανα του άγιου μεταφέρθηκαν στην Ιταλία από καλόγερους που ήθελαν να τα διασώσουν. Το 13ο αιώνα ο ναός επισκευάστηκε και ανακαινίστηκε. Την εποχή εκείνη χτίστηκε και το παρεκκλήσι του άγιου Ευθυμίου στην νοτιοανατολική πλευρά του ναού του άγιου Δημήτριου από τον πρωτοστράτωρ Μιχαήλ Γλαβάς Ταρχανειώτη, σύμφωνα με την επιγραφή που βρίσκετε στο παρεκκλήσι. Το 1430, κατά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους, μια καινούργια λεηλασία έγινε. Αυτή μάλιστα ήταν τόσο βάναυση που οι τοίχοι του ναού μείνανε σχεδόν γυμνοί! Το 1481 τοποθετήθηκε στην αριστερή αρχή του κεντρικού κλίτους του ναού ο τάφος του Λούκα Σπαντούνη, ενός ανθρώπου που διέθεσε αρκετά χρήματα στον ναό. Το 1493 η Εκκλησία μετατρέπεται σε μουσουλμανικό τέμενος με το όνομα «Κασημιά Τζαμί» και παραμένει έτσι έως την απελευθέρωση της πόλης. Το 1917 το μνημείο σχεδόν αφανίστηκε ακολουθώντας την μοίρα του σε μια ακόμη πυρκαγιά. Τέλος ο ναός αναστηλώθηκε και παραδόθηκε στους πιστούς στις 26 Οκτωβρίου του 1949, την ημέρα της γιορτής του άγιου.

Λίγο αργότερα το 1978 τα λείψανα του άγιου επιστρέφουν από το αββαειο του S.Lorenzo in Campo της Ιταλίας και τοποθετήθηκαν σε μια αργυρή λάρνακα όπου φυλάγονται μέχρι και σήμερα.

Στην κρυπτή του ναού λειτουργεί μια μουσειακή έκθεση με την γλυπτή διακόσμηση του ναού στις διάφορες φάσεις της ιστορίας του. Τα σημαντικότερα εκθέματα του μουσείου είναι:

* Η Κρήνη αγιάσματος και μύρου, σε τρεις φάσεις (4ος, 6ος και 12ος - 13ος αιώνας)
* Αρχιτεκτονικά γλυπτά (επίκρανα, θωράκια κ.α.) της πρώτης φάσεως του ναού (5ος αιώνας).
* Θραύσματα κιβωρίου Αγίας Τράπεζας του 13ου αιώνα.
* Θραύσματα διακόσμησης ταφικού πιθανότατα μνημείου του 14ου αιώνα
* Τα ψηφιδωτά και οι τοιχογραφίες του ναού.

Στο ναό του αγίου Δημητρίου διασώζονται ελάχιστα ψηφιδωτά γιατί τα πιο πολλά καταστράφηκαν στην πυρκαγιά του 1917.

Η «ιστορική» τοιχογραφία που απεικονίζει τον Ιουστινιανό τον ΄Β και την ακολουθία του βρίσκετε στο νότιο τοίχο. Στην πρώτη δυτική τετράγωνη κολόνα συναντάμε τη δεύτερη πιο σημαντική τοιχογραφία που απεικονίζει τον αρχιεπίσκοπο της Θεσσαλονίκης Γρηγοριο τον Παλαμά με τον αυτοκράτορα Ιωάννη Στ΄ Καντακουζηνό, ο οποίος έμεινε στην ιστορία και με το μοναχικό του όνομα Ιωασάφ. Οι τοιχογραφίες αυτές χρονολογούνται το 8ο αιώνα. Στο ναό συναντάμε και ψηφιδωτά του 5ου αιώνα όπως αυτό στο δυτικό τοίχο που παριστάνει τον Άγιο σε στάση δέησης και τον άγγελο να σαλπίζει. Συνεχίζουμε με τρία ψηφιδωτά του 7ου αιώνα, το πρώτο βρίσκετε στο νοτιοανατολικό πεσσό και απεικονίζει τον Άγιο ανάμεσα σ’έναν επίσκοπο και έναν έπαρχο. Το ψηφιδωτό αναφερεται,συμφωνα με την επιγραφή του, στην πολιορκία της πόλης από τους Σλάβους, που σύμφωνα με την παράδοση ο πολιούχος έσωσε την πόλη. Το δεύτερο βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του πεσσού και εικονίζει τον Άγιο με έναν διάκονο και το τρίτο απεικονίζει τον Άγιο Σέργιο σε στάση δέησης.

Άγιος Αρέθας ο Μεγαλομάρτυρας και οι "συν αυτώ" (24 Οκτωβρίου)


Έζησε τον 6ο αιώνα μ.Χ. και ήταν ένας από τους προύχοντες της πόλης Νέγρας στην Αιθιοπία. Όταν ασπάσθηκε το χριστιανισμό, διακρινόταν για την ευσέβεια και τις πολλές του αγαθοεργίες. Κοντά του μαζεύτηκε ένας όμιλος από άνδρες και γυναίκες, που καθημερινό τους έργο είχαν τη διδασκαλία του θείου λόγου. Η πρόοδος αύτη του Ευαγγελίου στην Εκκλησία της Νέγρας, εξήγειρε το φανατισμό των ειδωλολατρών, και συνέλαβαν τον Αρέθα με τους συνεργάτες του. Ο Αρέθας ήταν τότε γέροντας. Οι εχθροί της πίστης του συνέστησαν να λυπηθεί τα γεράματά του και να απαρνηθεί το Χριστό. Τότε ο Αρέθας έδωσε γενναία απάντηση: "Στη διάρκεια της ζωής μου, είπε, διέπραξα πολλά αμαρτήματα. Ο Ιησούς Χριστός με καθάρισε απ' αυτά δια της θυσίας Του και με την πίστη μου προς Αυτόν. Και από άνθρωπο απώλειας με έκανε κληρονόμο του ανεσπέρου φωτός και της αιώνιας ζωής. Τώρα μου προσφέρει και άλλη τιμή. Μου δίνει την ευκαιρία, από τη σάρκα ενός γέροντα να προβάλει αθλητής, αποδεικνύοντας ότι η ισχύς και η ελευθερία του πνεύματος μπορούν να καταφρονήσουν κάθε άνομη απειλή και βία και να καταισχύνουν τους δυνατούς της γης". Η απάντηση αυτή εξαγρίωσε περισσότερο τους δήμιους του, που αμέσως αποκεφάλισαν τον Αρέθα με τους συνεργάτες του.

Συνέρχεται από 21-24 Οκτωβρίου η Δ.Ι.Σ.


http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/holysynod.asp?id=1121&what_sub=d_typou

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Όσιος Αβέρκιος ο Ισαπόστολος και θαυματουργός επίσκοπος Ιεράπολης (22 Οκτωβρίου)


Έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. Η άμεπτη ζωή του και η καρποφορία της διδασκαλίας του, παρακίνησαν το ποίμνιο να τον αναγκάσει να γίνει επίσκοπος Ιεραπόλεως στη Φρυγία. Το αξίωμα δε μείωσε το ζήλο του Αβερκίου. Έλεγε, μάλιστα, ότι δεν αρκεί κάποιος να φαίνεται άρχων, αλλά και να είναι πραγματικά. Δηλαδή να αυξάνει τη διακονία και τους κόπους του. Διότι κατά το Ευαγγέλιο, "ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος", που σημαίνει, αν κανείς θέλει να είναι πρώτος κατά την τιμή, οφείλει με την ταπείνωση του απέναντι στους άλλους, να γίνει τελευταίος από όλους και υπηρέτης όλων με την άσκηση της αγάπης. Και ο Αβέρκιος την εντολή αυτή έκανε πράξη στη ζωή του. Γι' αυτό και ο Θεός του έδωσε το χάρισμα να κάνει πολλά θαύματα. Θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Ρώμης, από πονηρό δαιμόνιο. Θερμά νερά από τη γη εξέβαλε και άλλα πολλά θαύματα έκανε. Επίσης, ο Αβέρκιος κήρυξε σε όλες τις πόλεις της Συρίας και Μεσοποταμίας. Έπειτα πήγε στη Λυκαονία, την Πισιδία και στην επαρχία των Φρυγών. Ονομάστηκε ισαπόστολος, διότι περιόδευσε και κήρυξε όπως οι κορυφαίοι Απόστολοι του Χριστού. Πέθανε ειρηνικά, 72 χρονών.

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Θαύματα της Παναγίας

Όσιος Ιλαρίων ο Μέγας (21 Οκτωβρίου)


Λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω από τη δαντελωτή ακρογιαλιά της Κερύνειας και σε ύψος δύο χιλιάδες περίπου πόδια από την επιφάνεια της θάλασσας ορθώνεται ένα γιγαντιαίο ύψωμα αποκομμένο από την υπόλοιπη οροσειρά του Πενταδάκτυλου. Στην κορυφή του υψώματος αυτού με την πανοραμική θέα είναι κτισμένο από χρόνια ένα φρούριο, το γνωστό φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα.

Για την προσφορά του φρουρίου στους αγώνες του νησιού για ελευθερία και τις παραδόσεις και τους θρύλους που έχουν δημιουργηθεί γύρω απ' αυτό, πολλά ειπώθηκαν και γράφηκαν μέχρι σήμερα. Για τον Άγιο Ιλαρίωνα όμως τον μεγάλο ερημίτη κι ασκητή, που με το όνομα του, το ύψωμα τούτο μπήκε στην Ιστορία, πολύ λίγα έχουν γραφεί και σε πολύ πιο λίγους είναι γνωστά.
Την παράλειψη αυτή απαράδεκτη για χριστιανούς ορθοδόξους που κατοικούν μια νήσο μ' ένα τόσο τιμητικό προσωνύμιο — «Νήσος των Αγίων» - επιθυμούν να θεραπεύσουν οι γραμμές που ακολουθούν.
Θεωρούμε την πράξη τούτη σαν ένα χρέος. Χρέος όχι μονάχα σ' εκείνους που έφυγαν. Αλλά προ παντός χρέος σ' αυτούς που ζουν και θέλουν κι αναζητούν για τη ζωή τους πρότυπα. Ναι! Πρότυπα ηθικά που να τα πλησιάσουν και, κατά το μέτρο του δυνατού, να τα μιμηθούν.

Κι ο άγιος Ιλαρίων που μας ήρθε απ' έξω κι έζησε και κοιμήθηκε στον τόπο μας, είναι ένα τέτοιο πρότυπο για όλους. Πρότυπο πίστεως και υπακοής στον Θεό. Αλλά και πρότυπο αγωνιστικότητας και γνήσιας αρετής. Μια γρήγορη ματιά στις κύριες πτυχές της ζωής του θα μας το αποδείξει.

Ο ισάγγελος αυτός άγιος, σύγχρονος των Μεγάλων Βασιλέων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, γεννήθηκε στην κωμόπολη της Παλαιστίνης τη Θαβαθά, που βρίσκεται πέντε περίπου μίλια μακριά από την αρχαία πόλη των Φιλισταίων, τη Γάζα. Οι γονείς του, πλούσιοι ειδωλολάτρες φρόντισαν από νωρίς να δώσουν στο παιδί τους μια ξεχωριστή μόρφωση. Γ' αυτό κι από μικρό έσπευσαν να τον αποχωρισθούν και να τον στείλουν στην Αλεξάνδρεια, που ήταν τότε ένα μεγάλο κέντρο Ελληνικών σπουδών. Σε μια από τις ονομαστές Σχολές της πόλεως αυτής φρόντισε ο μικρός Ιλαρίων να εγγραφεί και μ' ενδιαφέρον να παρακολουθήσει τα μαθήματα της. Ο πόθος του όμως να γνωρίσει την αλήθεια οδήγησε κάποτε τα βήματα του και σε χριστιανικές συγκεντρώσεις.

Η ζωή των χριστιανών, η ευγένεια κι η καλοσύνη τους, το ενδιαφέρον τους να εξυπηρετήσουν τους άλλους με κάθε ανιδιοτέλεια και προθυμία του έκαμαν απ' την πρώτη στιγμή ξεχωριστή εντύπωση. Αλλά και τα αγνά ήθη κι έθιμα τους κι η όλη τους αρετή του σκλάβωσαν την ψυχή κι άναψαν μέσα του θερμό τον ζήλο να γνωρίσει καλύτερα την πηγή της τροφοδοσίας τους. Έτσι ο φιλομαθής νέος επεδίωξε να έρθει σ' επαφή με σημαίνοντας χριστιανούς κι από υπεύθυνα πρόσωπα να μάθει τις επιταγές της νέας πίστεως. Ο ενθουσιασμός του για όσα άκουε κι ο ζήλος του να γνωρίσει περισσότερα, προχωρούσε μέρα με τη μέρα για να καταλήξει κάποτε στην αποδοχή της νέας θρησκείας και να βαπτισθεί.

Η χαρά κι η ευτυχία του αγνού νέου την ήμερα εκείνη, που φόρεσε τον λευκό χιτώνα του βαπτίσματος, υπήρξε αφάνταστα μεγάλη. Μια απόδειξη τούτης της χαράς είναι κι η πλούσια χρηματική προσφορά του για χάρη των πτωχών αδελφών του Χριστού.

Με την είσοδο του στην Εκκλησία του Θεού ο νεοπροσήλυτος χριστιανός ρίχτηκε με πιο πολύ κέφι στον αγώνα. Η Αγία Γραφή γίνηκε ο αγαπημένος του σύντροφος κι η ζωή των ενάρετων ανδρών, που μελετούσε στα ιερά κείμενα, ήταν εκείνη που προσπαθούσε κι ο ίδιος να μιμηθεί κι ακολουθήσει. Η πνευματική ζωή τον συνείχε κυριολεκτικά. Πόθος του ένας:

Ν' αποχωρισθεί από καθετί που θα τον κρατούσε δεμένο με τα υλικά, τα γήινα κι ελεύθερος να τραβήξει τον δύσκολο, μα ευλογημένο δρόμο, που φέρει τον άνθρωπο στον ουρανό.

Αυτή την εποχή στην Αλεξάνδρεια και σ' όλη την Αίγυπτο κυριαρχούσε η φήμη του Μεγάλου Αντωνίου. Μορφωμένοι κι αγράμματοι μιλούσαν με σεβασμό για τη θεοσέβεια του ξακουστού ασκητή. Κοντά σ' αυτόν ο ζηλωτής νέος επιθύμησε να μαθητεύσει έστω και για λίγο.

Χωρίς να χάσει καιρό ένα πρωί άφησε την πολυθόρυβη πόλη και τράβηξε στην έρημο. Βρήκε τον άγιο ερημίτη κι έμεινε κοντά του αρκετό καιρό. Στο διάστημα αυτό σαν τη μέλισσα ρούφηξε από τον καθηγητή της ασκήσεως ότι καλό μπόρεσε να δει και ν' ακούσει με αποτέλεσμα η καρδιά του να σκλαβωθεί ακόμη περισσότερο από την αγάπη της άλλης, της μακαριάς ζωής.

Πλησίον στον πολύπειρο αγωνιστή του καλού και της αρετής έμαθε ο αγνός νέος να ζει σε μια θεϊκή ανάταση. Η ζωντανή προσευχή, η προσεκτική μελέτη, η ανάλογη περισυλλογή κι ο αυστηρός αυτοέλεγχος ήταν η καθημερινή απασχόληση του. Με τα μέσα τούτα τα πνευματικά ο ζηλωτής νέος αγωνίστηκε ν' αυξήσει τις διανοητικές του δυνάμεις και να αποκτήσει σιγά-σιγά τα εφόδια που χρειαζόταν για τους κατοπινούς του αγώνες. Εδώ συνήθισε ακόμη ν' αξιοποιεί τον χρόνο του και να ιεραρχεί
τις ανάγκες του. Έτσι έγινε ένας θεοκεντρικός άνθρωπος. Κύριο σκοπό της υπάρξεως του έβαλε ν' αρέσει στον Θεό. Κι όλες του οι δυνάμεις, όλες του οι προσπάθειες, όλοι του οι αγώνες σε τούτο και μόνο στράφηκαν: Στο πώς να καλλιεργήσει μέσα του το «κατ' εικόνα», για να επιτύχει «το καθ' ομοίωσιν». Στο πώς ν' αναπτύξει τα χαρίσματα με τα οποία τον επροίκισε ο Πανάγαθος Θεός, για να επιτύχει να γίνει κάποια μέρα γνήσια εικόνα του Θεού. Ένας αληθινός άνθρωπος αρετής. Ένας άγιος.

Με τούτη την απόφαση και τούτο τον πόθο και σκοπό ως θησαυρό πολύτιμο στην ψυχή του αποχαιρέτησε κάποιο πρωινό τον πνευματικό του πατέρα και καθοδηγητή της ερήμου Αντώνιο και πήρε τον δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα του. Ποθούσε να δει τους γονείς του, γιατί έμαθε πώς δεν ήσαν καλά στην υγεία. Κι ακόμη ήθελε να τακτοποιήσει και μερικά περιουσιακά στοιχεία, που ήσαν εκκρεμή.

Σαν έφθασε, πήγε και κτύπησε την πόρτα του σπιτιού του. Κάποιος γείτονας που άκουσε το κτύπημα, βγήκε και του είπε πως τόσο ο πατέρας όσο κι η μητέρα του είχαν εδώ κι αρκετό καιρό φύγει από τούτο τον κόσμο. Λυπημένος ο φιλόστοργος νέος κι ακολουθούμενος από τον γείτονα τράβηξε προς το κοιμητήριο. Πάνω από το χώμα του τάφου που σκέπαζε τ' αγαπημένα πρόσωπα, γονάτισε. Για ώρες έμεινε εκεί προσευχόμενος με ιερή κατάνυξη.

Στην πατρίδα του ο εραστής της αγγελικής ζωής δεν στάθηκε για πολύ. Αφού μοίρασε την πατρική περιουσία στους πτωχούς κι αποχαιρέτησε τους γνωστούς, ανεχώρησε. Γεμάτος αποφασιστικότητα προχώρησε για την εκπλήρωση του ιερού σκοπού του. Τα λόγια του θείου Παύλου «εμοί κόσμος εσταύρωται και εγώ τω κόσμω» (Γαλατ. στ', 14) αντηχούσαν δυνατά μέσα του και του γέμιζαν την ψυχή από αληθινή ευτυχία. Όλος ο κόσμος με τις δόξες και τις τιμές μα και τα Πλούτη και τις ηδονές κι όλα τα θέλγητρα του σταυρώθηκαν και νεκρώθηκαν για τον ευγενικά νέο. Τίποτα απ' αυτά δεν μπορούσε να τον τραβήξει ή να τον συγκινήσει. Μα και κανένα άλλο από εκείνα που λέγονται αγαθά του κόσμου τούτου, δεν ήταν δυνατό να τον δελεάσει και να του μεταλλάξει την αγάπη και την αφοσίωση του στον Σωτήρα Χριστό. Καύχηση και χαρά του ήταν μόνο Αυτός, που πέθανε πάνω στον σταυρό για τις αμαρτίες του, μα και για τις αμαρτίες όλων εκείνων που θα πίστευαν σ' Αυτόν. Το όνομα Του ανέλαβε να κηρύξει. Και το κηρύττει παντού.

«Ούκ εστίν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστίν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δεί σωθήναι ημάς» (Πράξ. δ', 12). Κανένα άλλο πρόσωπο δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει τη σωτηρία. Κανένα άλλο όνομα δεν έχει δοθεί από μέρους του Θεού, που να μπορεί να μας σώσει. Μόνο ο Χριστός είναι ο αληθινός Σωτήρ. Σ' Αυτόν ας πιστέψουμε όλοι. Αυτά με παρρησία και ζωντάνια κηρύττει παν τού ο νέος Ιεραπόστολος. Και το κήρυγμα του συγκινεί κι ενθουσιάζει. Μα και πείθει και οικοδομεί. Ένα μεγάλο ποσοστό από τους ειδωλολάτρες που κατοικούσαν στις περιοχές εκείνες της Γάζας και της Νότιας Παλαιστίνης δέχτηκαν το κήρυγμα της σωτηρίας χάρη στον άγιο κι έγιναν χριστιανοί. Αλλά κι οι αιρετικοί που ζούσαν στα μέρη εκείνα, στο πρόσωπο του οσίου βρήκαν τον σθεναρό κι ακαταμάχητο πρόμαχο της Ορθοδοξίας.

Αφού για ένα χρονικό διάστημα ο ζηλωτής εργάτης του Ευαγγελίου ασχολήθηκε με το ιεραποστολικό έργο, κατόπιν αποσύρθηκε στην αγαπημένη του έρημο. Εκεί κοντά στο λιμάνι του Μαϊουμά προχώρησε κι έστησε το ησυχαστήριο του. Τριάντα επτά χρόνια πέρασε στο μέρος αυτό. Τριάντα επτά ολόκληρα χρόνια αυστηρής ασκήσεως.

Ένας τρίχινος σάκος, που ταλαιπωρούσε το κορμί του, ήταν το φόρεμα του χειμώνα-καλοκαίρι. Στον λαιμό έφερε μια δερμάτινη λωρίδα, δώρο του πνευματικού του πατέρα, του Μεγάλου Αντωνίου. Κατοικία του είχε μια σπηλιά μ' ένα στενότατο κελί. Και τροφή του λίγα ξερά σύκα και μερικά αγρία χόρτα. Με την αυστηρή του τούτη εγκράτεια, αλλά και τη θερμή κι αδιάλειπτη προσευχή και τη συνεχή μελέτη της Αγίας Γραφής αγωνιζόταν κάθε μέρα για ένα πράγμα μόνο:

Στο πως να αρέσει στον Θεό.

Σαν το χρυσάφι που δοκιμάζεται στη φωτιά, έτσι κι αυτός δοκιμάστηκε τούτο τον καιρό από τους ποικίλους πειρασμούς που η αγάπη του Θεού επέτρεψε να του έρθουν για προσωπική του ωφέλεια και δοκιμή. Όμως με το να έχει τη σκέψη του στραμμένη στο θέλημα του Θεού και την καρδιά του καθαρή από κάθε ακάθαρτο λογισμό κατόρθωσε και τους πειρασμούς να ξεπεράσει κι αυτός απρόσβλητος να μένει. Κάτι περισσότερο. Πέτυχε να γίνει η ψυχή του κατοικητήριο Αυτού του Αγίου Πνεύματος, ώστε τίποτα στον κόσμο να μην τον φοβίζει και να μη τον ταράσσει.

Το παρακάτω περιστατικό είναι ενδεικτικό του θάρρους και της τόλμης πού διέκρινε τον όσιο.

Κάποτε εκεί στην ερημιά, στην αρχή που πήγε, μια συμμορία από ληστές τον είχε επισημάνει και τον πλησίασε με κακές διαθέσεις.

- Τι θα 'καμνες, καλόγηρε, αν εδώ στην ερημιά που είσαι μόνος, σου επετίθεντο ληστές; τον ρώτησε με προσποιητή αφέλεια ο αρχηγός τους.
- Τι έχει να φοβηθεί ένας γυμνός σαν κι έμενα; απήντησε με πραότητα κι αταραξία ο ερημίτης.
- Κι αν σε σκοτώσουν; πρόσθεσε ο ληστής.

Ο θάνατος δεν φοβίζει εκείνο, που είναι έτοιμος να πεθάνει, ξανάπε ο ερημίτης. Ο θάνατος κλείει τούτη τη ζωή την προσωρινή. Μα ανοίγει την άλλη, την αιώνια, την πραγματική. Σ' αυτή βαδίζουμε όλοι.

Τα λόγια του αυτά κι ο τρόπος με τον όποιο τα είπε έκαμαν τους ληστές σκεφτικούς. Απομακρύνθηκαν σιωπηλοί, για να ξαναγυρίσουν σε λίγο. Κάθισαν μπροστά στο κελί του κι άρχισαν να ζητούν από Αυτόν πιο πολλές εξηγήσεις. Στο τέλος ομολόγησαν τον σκοπό τους και με δάκρυα γονάτισαν μπροστά του και ζήτησαν συγχώρηση. Ο άγιος τους συγχώρησε κι εξακολούθησε τη διδασκαλία του. Από την ήμερα εκείνη συνεχίστηκαν οι επισκέψεις με αποτέλεσμα στο τέλος να πιστέψουν και να βαπτιστούν όχι μονάχα αυτοί, αλλά κι άλλοι ομοεθνείς τους που κατοικούσαν στην πόλη της Ιδουμαίας, Ελούζη. Έτσι ο άγιος πήρε τον τίτλο: Απόστολος των Σαρακηνών.

Η φήμη της αγιότητας του οσίου διαδόθηκε τόσο πολύ, ώστε νωρίς πλήθη από μοναχούς συγκεντρώθηκαν γύρω του, για ν' ακούνε τα λόγια του και να έχουν την πνευματική καθοδήγηση του. Με τον τρόπο αυτό πολλά μοναστήρια φύτρωσαν σε όλη εκείνη την περιοχή. Για τούτο δίκαια θεωρείται ο ιερός ασκητής ως ο εισηγητής του μοναχισμού στην Παλαιστίνη, καθώς και ο Μέγας Αντώνιος εισηγητής του μοναχισμού στην Αίγυπτο.

Στη μεγάλη φήμη του Ιλαρίωνα πολύ συνέβαλε και το θαυματουργικό του χάρισμα. Πολλά, πάρα πολλά θαύματα αναφέρονται σ' Αυτόν. Θεραπείες διαφόρων ασθενειών και δαιμονισμένων.

Η αγάπη του σε όσους έπασχαν από κάτι ήταν συγκινητική. Ένα πράγμα δεν ανεχόταν ο καλοκάγαθος ερημίτης: Την πλεονεξία και τη φιλαργυρία στους μοναχούς.

Σαν παρατηρούσε μια τέτοια αδυναμία σε κανένα, τότε ο άγιος φρόντιζε να καλέσει εκείνο τον μοναχό κοντά του και να τον συμβουλέψει. Όταν όμως εκείνος περιφρονούσε τις συμβουλές του και συνέχιζε να διατηρεί το πάθος του, τότε κι αυτός έσπευδε να διακόψει κάθε σχέση κι επαφή μαζί του. Κάτι περισσότερο. Αρνιόταν και να τον δεχθεί να πάρει κάτι, που προερχόταν από τον κήπο του. Ένα λάχανο, για παράδειγμα ή ένα καρπό.

Μια φορά ένας τέτοιος φιλάργυρος μοναχός, που παρά τις υποδείξεις του αγίου, συνέχιζε να μένει αδιόρθωτος, έστειλε λάχανα σ' αυτόν από τον κήπο του, για να τον εξευμενίσει.

Στον μαθητή του Ησύχιο που έφερε το δώρο για να το δείξει σ' Αυτόν και το καμαρώσει, ο συνεπής στις αρχές του ασκητής είπε: Βρωμούν αυτά τα λάχανα, Ησύχιε. Βρωμούν...

- Τα έχω πλύνει καλά, Αββά, εξήγησε ο μαθητής.
— Και όμως σε βεβαιώνω πως βρωμούν, επανέλαβε ο άγιος. Βρωμούν από φιλαργυρία!

Και δεν τα άγγισε. Ναι! δεν δέχτηκε να τ' αγγίσει.

Υπερβολική αυστηρότης θα πουν μερικοί. Συνέπεια λέγουμε εμείς. Συνέπεια! Το στοιχείο που λείπει από τη ζωή των συγχρόνων χριστιανών. Η αρετή που πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα σήμερα και να γίνει αχώριστος σύντροφος της όλης ζωής μας, αν θέλουμε να μη νοθευτεί περισσότερο και να καταντήσει αγνώριστη η Ορθόδοξη Πίστη μας με τις συνεχείς υποχωρήσεις μας και τις σκοπιμότητες μας.


Οι καθημερινές επισκέψεις στο κελί του άγιου για θεραπεία και συνομιλία μ' αυτόν είχαν γίνει τόσες πολλές με τον καιρό, που ο μακάριος ασκητής πήρε την απόφαση να φύγει από τον τόπο εκείνο. Και το έκαμε.

Παρά τις παρακλήσεις των γνωστών του, που με δάκρυα τον προέπεμψαν στο τέλος, ο Ιλαρίων στην ηλικία των 63 περίπου χρόνων έφυγε από την Παλαιστίνη. Στην αρχή κατευθύνθηκε στην Αίγυπτο. Με συνοδεία μερικούς μαθητές του προχώρησε κι έφτασε στο αναχωρητήριο του αγίου Αντωνίου. Ο μεγάλος ερημίτης είχεν ήδη πεθάνει. Δύο μαθητές του ανέλαβαν την ξενάγηση τους. Με βαθιά συγκίνηση ο Ιλαρίων κι οι συνοδοί του επισκέφθηκαν και στάθηκαν στα μέρη που ο θεμελιωτής της αγγελικής ζωής συνήθιζε να προσεύχεται, να εργάζεται, να απασχολείται...

Ύστερα από λίγες μέρες παραμονή τους στον τόπο εκείνο, ο άγιος προχώρησε με τη συνοδεία του κι από τη μια έρημο στην άλλη κατέβηκε σε μια παραλιακή πόλη της Λιβύης, την Άβασσο.

Την εποχή αυτή στον θρόνο της Κων/πόλεως ανέβηκε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης (361-363). Οι Αρειανοί που αναθάρρησαν από τη στάση του αυτοκράτορα άρχισαν ν' αναζητούν τον άγιο για να τον βρουν και να τον κακοποιήσουν. Ο Ιλαρίων σαν το έμαθε, έφυγε κι απ' εκεί και με πλοίο πέρασε στη Σικελία και μετά στη Δαλματία.

Τα πολλά θαύματα, που με τη χάρη του Θεού έκανε στα μέρη που περνούσαν, προσείλκυαν καθημερινά στον τόπο που διέμενε πλήθη ανθρώπων, που έπασχαν από διάφορες αρρώστιες. Τούτο όμως εμπόδιζε τον όσιο να χαρεί τη θεόγνωστη ησυχία που διψούσε. Γι' αυτό, κάποια μέρα που βρήκε ένα πλοίο που ταξίδευε στην Κύπρο, μπήκε μέσα για το νησί.

Στο ταξίδι ένα πλοίο ληστρικό τους κυνήγησε. Οι ταξιδιώτες, που το είδαν, τρόμαξαν κυριολεκτικά κι άρχισαν να κλαίνε. Ο άγιος όμως τους ενίσχυσε και στο τέλος τους έσωσε. Την ώρα που το εχθρικό πλοίο τους πλησίαζε κι ετοιμαζόταν να τους κτυπήσει, ο Ιλαρίων έριξε μια πέτρα ανάμεσα στα δύο πλοία. Ένα τείχος ορθώθηκε μπροστά στους ληστές που δεν τους άφησε να προχωρήσουν. Έτσι ασφαλισμένο πια το πλοίο με τον άγιο συνέχισε το ταξίδι του κι έφτασαν στην Πάφο.

Η πόλη, όπως μας αναφέρει ο άγιος Νεόφυτος, ήταν τότε καταστρεμμένη από σεισμούς εξ αίτιας της ασέβειας των κατοίκων της. Έξω από αυτή κι ανάμεσα στα ερείπια συνέχισε ο άγιος τους ασκητικούς του αγώνες. Επειδή όμως και στο μέρος αυτό άρχισαν να τον επισκέπτονται πολλοί για θεραπεία, δύο χρόνια μόνο έμεινε στον τόπο εκείνο. Απ' εκεί προχώρησε κι έφτασε στο μεγάλο και δύσβατο βουνό, με τα πανύψηλα δένδρα και τα πολλά νερά. Μα και τον ειδωλολατρικό ναό που ήταν αφιερωμένος κατά την παράδοση στη «θεά του Έρωτα». Στον τόπο αυτό έστησε ο άγιος το ησυχαστήριο του. Πέντε χρόνια έζησε εκεί. Χρόνια δημιουργικά, ευλογημένα.

Με τη διδασκαλία του τη ζωντανή και τα πολλά του θαύματα σιγά-σιγά η λατρεία των ειδώλων εκτοπίσθηκε και τη θέση της πήρε η αληθινή θρησκεία του γλυκύτατου Ιησού.

Στην ηλικία των ογδόντα χρόνων ο θαυματουργός ασκητής αρρώστησε. Αφού κάλεσε κοντά του τα πνευματικά του παιδιά και τα συνεβούλεψε να μένουν πιστά μέχρι θανάτου στη διδασκαλία του Κυρίου, τα ευλόγησε κι αφήκε την αγνή ψυχή του να μεταπηδήσει στους πάμφωτους κόσμους του ουρανού (371 μ.Χ.).

Οι Κύπριοι θρήνησαν με την καρδιά τους τον αγαπημένο τους ερημίτη κι έθαψαν με μεγάλες τιμές το σκήνωμα του στον χώρο εκείνο.

Δυστυχώς το λείψανο του μεγάλου θαυματουργού δεν έμεινε για καιρό στο νησί μας. Οι χριστιανοί της Παλαιστίνης, σαν έμαθαν τον θάνατο του οσίου, έστειλαν εδώ τον μαθητή του Ησύχιο, ο οποίος με τρόπο ανέσκαψε τον τάφο. Χωρίς να τον αντιληφθεί κανένας πήρε τα ιερά λείψανα και τα μετέφερε στην Παλαιστίνη. Εκεί οι χριστιανοί τα εναπέθεσαν με ξεχωριστές τιμές στη Μονή του Μαϊουμά.

Όμως αν τα ιερά λείψανα του μεγάλου ασκητή αφαιρέθηκαν και μεταφέρθηκαν μακριά από το φιλόξενο νησί της Κύπρου, που ο ίδιος διάλεξε για επίγεια κατοικία του, η πνευματική παρουσία του αγίου παραμένει στη μαρτυρική μας πατρίδα. Παραμένει με τα θαύματα που γίνονται ακόμη και σήμερα στον τόπο όπου θάφτηκε αρχικά. Παραμένει ακόμη με τους ναούς που έχουν αφιερωθεί στη χάρη του και τις πάμπολλες εικόνες του που είναι εγκατεσπαρμένες στο νησί μας.

Όλα αυτά αποτελούν μια ζωντανή πνευματική παρουσία του αγίου στον τόπο μας. Γιατί όλα αυτά μας μιλούν για τον φλογερό και ακατάβλητο αγωνιστή του καλού και της αρετής.. Τον αγωνιστή με την αγία ζωή, τη ζωή της συνέπειας και του ηρωισμού. Τον αγωνιστή που πάλεψε και νίκησε τη σάρκα και τον κόσμο της αμαρτίας. Αλλά και τον αγωνιστή που ζητά και θέλει μιμητές. «Μιμητοί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού» μας φωνάζει. Θα θελήσουμε οι σημερινοί κάτοικοι του πονεμένου αυτού νησιού ν' αφουγκρασθούμε και ν' ακούσουμε τη σωστική τούτη πρόσκληση; Θα θελήσουν προ παντός οι νέοι του καιρού μας να τραβήξουν κόντρα στο ρέμα της σαρκολατρείας για να ζήσουν μια ζωή ανώτερη, μια ζωή αγνή, κι αληθινά χριστιανική; Το ευχόμαστε μετά κραυγής ισχυράς. Τοις του αγίου Ιλαρίωνος πρεσβείαις ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.